In theorie studeren mensen aan een universiteit om iets te leren. Nu verschilt in theorie de praktijk niet van de theorie, maar in de praktijk blijkt dit vaak wel het geval te zijn (dixit mijn docent Bijbels Hebreeuws). Een voorbeeld: veel van mijn medestudenten Egyptologie willen graag Arabisch kunnen spreken, omdat het hun leven makkelijker maakt wanneer ze in Egypte komen te werken en als teken van respect naar de nazaten van de cultuur die zij bestuderen.
Nu zou je zeggen dat dit vrij simpel is. We hebben een mooi programma Midden-Oostenstudies waar het Arabisch als vak uiteraard wordt aangeboden. Eén en één is twee. Bingo. Tsjakka. Jack in the box, elleboog op tafel.
Helaas, je kan dat vak alleen maar volgen als je ook ingeschreven bent als student Midden-Oostenstudies. Die pas wordt je dus snel afgesneden.
Echter, niet getreurd. Je kan ook altijd langs bij het Academisch Talencentrum. Voor een luttele €230,- volg je al de cursus Arabisch 1. Meerdere van mijn studiegenoten hebben zo een cursus gevolgd en iedereen zegt hetzelfde. Tijdens de online Zoom-lessen, vaak met bejaarden die naarstig op zoek zijn naar een nieuwe hobby, ligt het tempo zo laag dat je nauwelijks iets leert. Na twaalf lessen klap je onvoldaan je laptop dicht en denk je bij jezelf: ik kan nog steeds geen Arabisch.
Als een gokverslaafde die nog een keer alles op rood of op zwart zet, schrijf je je met tegenzin in voor Arabisch 2. Je bent weer €230,- lichter, je zit weer in dezelfde Zoom-call met dezelfde bejaarden en na nog eens twaalf weken blijkt dat je geen steek verder bent. Ik ken mensen die dit tot Arabisch 6 hebben volgehouden. U mag zelf uitrekenen hoeveel geld ze dat heeft gekost.
Nu blies ik altijd hoog van de toren wanneer ik deze horrorverhalen hoorde: ik zou het mijn medestudenten zelf twee keer zo snel kunnen leren voor de helft van de prijs. Toen een studiegenoot mijn gezanik helemaal zat was, besloten we de proef op de som te nemen.
We bestelden een studieboek Egyptisch Arabisch en besloten iedere dinsdag één les uit het boek te doen.
In ruil voor mijn kennis en kunde krijg ik dan een heerlijke maaltijd van mijn landgenoten bij de Pizza House – voor de liefhebbers: naast de Sinaï – en krijgt hij een les. De formule werkt als een trein.
Inmiddels telt onze kleine gemeenschap vijf leerlingen en doen we in een maand wat bij het talencentrum drie keer zo lang duurt, als het niet meer is. Er wordt echt wat geleerd en het is, wanneer men het huiswerk heeft gedaan, nog eens gezellig ook. Bovengenoemde studiegenoot vertelde dat hij het gevoel had echt wat te leren, een gevoel dat vaak mist aan het einde van een college.
Ongetwijfeld kun je veel leren aan een eminent instituut als onze universiteit, maar af en toe kun je dat veel beter niet doen en zelf om tafel gaan zitten. Met of zonder pizza.
Omar Ghaly is student Egyptologie