Vandaag wil ik het met jullie hebben over een moeilijk, emotioneel onderwerp. Over iets wat mij aan het hart gaat. Ik wil het hebben over de desillusie die je na vijf jaar aan deze universiteit soms kunt voelen. Een unheimisch gevoel dat je stiekem bekruipt terwijl je door de wandelgangen loopt en je doet denken: ‘Is dit nog wel mijn universiteit?’

Ik wil het met jullie hebben over de lunch.

In mijn onbezorgde eerste dagen aan de universiteit was het Lipsius een waar walhalla voor de liefhebbers van de betere lunch. Het aanbod was ruim, de prijzen schappelijk. De openingstijden van onze mensa waren perfect ingesteld op de onzekerheden van een studentikoos slaapritme. Zo kon je er om elf uur ’s ochtends nog prima een ontbijtje scoren en keek niemand er raar van op als je om vier uur ’s middags nog je lunch kwam halen.

Hoe anders is het vandaag de dag gesteld met mijn eens zo geliefde Lipsius-restaurant. Ik heb zelden – de muzikale carrière van Jody Bernal daargelaten – zo een scherpe en bijna onmiddellijke teloorgang meegemaakt. Ik snap dat de coronacrisis bepaalde dingen voorgoed veranderd en kapotgemaakt heeft. Maar ik kan er met mijn hoofd niet bij dat de mensa een van die dingen is.

Om te beginnen is er een totale verschraling van het aanbod. De vega-brigade is met sloopkogel en al door het assortiment gegaan en laat een pad van vernieling en kaaskroketjes achter. Wanneer je een broodje wil halen is het onmogelijk om iets te bestellen zonder walnoten of chutney.

Steeds maar weer die ellendige chutney. Óf de verantwoordelijke voor het menu is een waanzinnige met een monomane obsessie voor chutney, óf hij/zij/hen heeft een steekpenning aangenomen van Big Chutney.

Ook vanuit esthetisch oogpunt is er veel aan te merken op de waren van het restaurant. Volg @dailylipslunch op Instagram, bekijk de soms weerzinwekkende gastronomische creaties en je begrijpt waarover ik het heb.

En nu we het toch over de pijnpunten hebben; laten wij eens kijken naar de prijs. Deze is tot schandalige hoogtes gestegen. Tuurlijk snap ik dat ook wij moeten betalen voor de inflatie. Het kwartje voor Kyiv betaal ik met plezier. Wat ik echter niet kan verkroppen is dat ik meer dan €4,- moet betalen voor een armzalig broodje kaas en – wederom, wederom – mangochutney. Een broodje dat overigens de honger nooit weet te stillen.

Hoe anders is het in de beschaafdere landen! Ik weet toevallig dat je aan de Sapienza in Rome als student voor €5,- een volledig driegangenmenu kan krijgen. Drie gangen! Vijf euro!

En dan de openingstijden! Oh, de openingstijden! Volgens de website is het Lipsiusrestaurant open van 11:30 tot 14:00. Ik nam vandaag de proef op de som. Om half twaalf was alles nog potdicht. En wat voor een tijden zijn dit überhaupt?! Wat nou als ik toevallig niets in huis heb om mee te ontbijten en dat wil rechtzetten in het Lipsius? Moet ik dan maar honger lijden tot men besluit om rond twaalf eindelijk open te gaan?

Ik wil heus niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar soms is dat echt zo. Laten we hopen dat het in de toekomst weer beter zal zijn en we op deze donkere dagen kunnen terugkijken als op een al halfvergeten nachtmerrie.

Omar Ghaly is student Egyptologie