Een jaar of drie geleden schreef ik over de Leidse UB en hoe bijna iedereen daar te vergelijken was met een dierentuindier. Sindsdien is het een soort sport voor me geworden om mensen op allerlei gekke en minder gekke plekken – koffietenten, stations, wachtkamers bij de tandarts – te categoriseren (ofwel IN HOKJES TE STOPPEN).

Nu ik ongeveer twee maanden een duur abonnement heb op een Haags sportpaleis en daar dus vaak naartoe moet van mezelf, heb ik inmiddels – zo denk ik zelf – een mooie indeling van de gemiddelde sportschoolganger kunnen maken.

We beginnen de lijst met een inkopper: de gymrat. Gymrats zijn over het algemeen boys in tanktops die zes dagen per week door de sportschool paraderen met een zwarte shaker gevuld met een smerig ruikend proteïnepoederprutje. Ze zijn meestal bezig met het rondsmijten van gewichten terwijl ze moeilijk kijken en heel hard grommende geluiden maken in een grauwe hoek waar het ruikt naar zweet en de wens naar bevestiging. Ze hebben nog nooit in hun leven één spier gestretcht en zijn tijdens hun rustpauze op zoek naar een vrouw om te mansplainen hoe ze moet gewichtheffen.

De volgende categorie die niet mag ontbreken, is die van de fitfluencers. Dat zijn meestal vrouwen (ook wel girlies) die de sportschool betreden in een matching sportsetje van Gymshark of Lululemon, het liefst in een hippe pasteltint. Ze spenderen al hun tijd op de stairmaster, legpress of op een yogamatje om zich kwaad te maken met een aaneenschakeling van BBB-oefeningen (de niet-Caroline gerelateerde variant).

Hoewel ik fitfluencers meestal een kleurrijke toevoeging aan de sportschool vind, was ik behoorlijk verrast toen ik er laatst eentje geïrriteerd ‘Oh my god, you’re totally blocking my video!’ hoorde zeggen tegen een gymrat die zijn gewichten bij haar in de buurt weglegde.

Andere vervelende eigenschappen van fitfluencers: ze lijken nooit te zweten (niet dat dat moet, maar ik ben gewoon jaloers) én ze dragen hun haar of LOS (?!) of in een perfecte gecureerde paardenstaart met twee losse plukjes aan de voorkant die ze de hele fokking tijd in de spiegel checken.

Verder zijn er nog noobs, een categorie waaronder ik mezelf schaar. Wij lijken altijd verdwaald, doen maar wat en zijn eigenlijk alleen maar een wedstrijd aan het houden met iemand anders in de sportschool zonder dat die persoon dat doorheeft. Uiteindelijk voelen noobs zich het meest op hun gemak in een lesje waar een enthousiaste instructeur ze vertelt wat ze moeten doen en waar ze – uit angst om uit de toon te vallen – iets te goed meedoen waardoor ze zichzelf overbelasten en vier dagen na dato nog spierpijn hebben.

Last but not least is daar de persoon die in elke sportschool te vinden is: de gestoorde gek. Die kan zich op vele manieren manifesteren, maar mijn favoriet blijft de variant gestoorde gek die de sportschool betreedt in kleding alsof hij net van de markt is geplukt. Deze mensen zien eruit alsof ze er drie minuten geleden achter zijn gekomen dat ze een uur te vroeg waren voor een afspraak om de hoek en daarom maar de sportschool in zijn gedoken om de tijd te verdrijven.

Desalniettemin doet de gestoorde gek met een hoodie, spijkerbroek en Timberlands aan gewoon een hondertal pull-ups, gaat woest tekeer op een roeiapparaat en smijt schijven van twintig kilo door het dak.

Hoewel het heel wreed is dat ik er een hobby van heb gemaakt om mensen in hokjes te stouwen waar ze naar alle waarschijnlijkheid niet écht inpassen (of bij willen horen), is het tegelijkertijd een schitterend fenomeen dat er voor iedere halve zool – inclusief ondergetekende – een plek in de sportschool is.

Daar kan de Leidse UB nog een puntje aan zuigen.