Op nieuwjaarsdag rijd ik naar Maastricht voor de start van een lang weekend frisse lucht. Andere jaren had ik zeker niet meegekund.

Ik woonde lange tijd schuin tegenover een fijn bruin café in het centrum. Op een dag vroeg de eigenaar, met wie ik toen al graag mocht toepen, of ik niet ook eens aan de andere kant van de bar moest komen staan.

Op mijn eerste werkdag zou hij me zelf inwerken: helpen met tappen, de bediening van het pinapparaat en het vinden van alle verschillende dranken. Na amper een halfuur trok hij zijn jas aan, hing de koker met keu om zijn schouder en vertrok naar een andere kroeg om daar te gaan biljarten. Als ik hem nodig had, kon ik bellen.

Mijn baas was jarig op 1 januari, waardoor zijn familie, het personeel, de buren en alle vaste gasten na slopende nachten vol drankgeweld op de krap veertig vierkante meter werden verwacht om opnieuw te proosten op de kroegbaas en het nieuwe jaar.

Wat volgde waren uren van open bar, waarin de op elkaar gepakte aanwezigen hun oudejaarsexcessen steeds gewilliger opbiechtten en de zogenaamd afgezworen stoffen met geveinsde spijt inhaleerden of gulzig van nadorst naar binnen stortten.

Zo was er eens een vaste gast die bij binnenkomst trots zijn telefoonschermpje liet zien: de Engelsman deed mee aan Dry January en was al twaalf uur gestopt met drinken. Na twee ‘pints of water please’ bestelde hij gewoon weer een halve liter bier.

Ook traditie: daarna de finale van het wereldkampioenschap pijltjesgooien kijken en het kunstje van de bierbuiken proberen na te doen om ten slotte tollend op de benen bij de gehate dubbel 1 in de bovenkant van het bord te eindigen, en na een kwartier mikken het vervloekte strookje groen eindelijk te raken. En dat de winnaar dan nog even trakteerde op de eerste kapsalon van het jaar, een calorische duizendklapper om de verse belofte van een strak zomerlijf onmiddellijk te breken.

Maastricht met mondkapje dus. Cola in plaats van bier, geen kapsalon maar soep en een lange fietstocht langs de Maas vervangt het lallend darten.

Op de eerste ochtend schuif ik de vreemde gordijnen opzij en loop verbaasd naar buiten. Het ligt er echt: een heel dun laagje sneeuw, ik knijp erin en kneed een bal.

Eigenlijk doe ik niet aan (bij)geloof, maar nu ben ik in Limburg, en terwijl de kou gemeen snel in mijn vingers trekt, denk ik aan alle diepgevroren vaccins die tergend langzaam tot ons komen.

Ivo Verseput is student Nederlands