Risal Timmer (21 jaar, bestuurskunde, voorzitter van DAC): ‘Odessa was als een thuis voor ons en dan is het raar om te verhuizen. We zijn aan het leegruimen en rijden alles naar een garagebox met het DAC-karretje, onze tuktuk: versiering van feesten, merchandise, oude almanakken en het archief. We houden van verzamelen, dat hebben we van Bert (Jansen, eigenaar van Odessa, red.) overgenomen.’
Hoe kwamen jullie hier eigenlijk terecht?
‘Werknemers van de Odessa misten iets in het verenigingslandschap van Leiden. Toen besloten de deurman en wat tappers DAC op te richten. Bert heeft daarbij geholpen. Het thuisgevoel dat binnen de vereniging heerst, was er ook in de Odessa. De gezelligheid en de open sfeer sloot op elkaar aan. Er is ruimte voor ondernemende mensen met gekke maar toffe ideeën. Mijn hart voor DAC is ontstaan door de liefde van de Odessa.’
Wanneer hoorde je dat de Odessa gaat sluiten?
‘Toen ik net bestuur werd. Dat was eventjes eng. Maar het is ook een mooie kans om nieuwe dingen aan te grijpen. Ik denk dat het dit jaar extra leerzaam maakt. Het is ook tof dat je bezig mag zijn met nieuwe dingen en niet alleen de routinetaken, het draaiboek moet uitvoeren. We zijn blij dat we wat betreft borrellocatie goed terecht zijn gekomen in Breehuys 16, maar ik zoek nog wel een nieuwe bestuurskamer.’
De slogan van de Odessa was ‘café om te zoenen’. Vandaar dat jasje?
‘Nee, dat zijn gewoon de kleuren van DAC. Die stralen de gezelligheid van de vereniging uit. We wilden expres geen traditioneel pak. We dragen dit bij externe dingen zoals cobo’s. Als we een afspraak hebben met de gemeente doen we wel een normaal pak aan, hoor.’
Is het nou echt alleen op dinsdag?
‘De vijftien commissies borrelen ook op maandag en er komt ook nog een extra borrelavond aan. Op dinsdag gaan we hier eerst eten, dan kunnen de mensen die bij een sub zitten naar een sub en daarna hier weer borrelen en feesten. We hebben veel avonden goed geëscaleerd.’
Had je een vaste dansspot?
‘Het voordeel voor mij is dat de Odessa veel verhogingen heeft. Daar stond ik vaak op te dansen, of op de bar. De Odessa was iedere keer anders, dan was er opeens een bar in een zaal bij, en een podium, maar ik vond altijd wel iets om op te staan. Tot twee jaar terug was dit nog de Mas Y Mas en zat de bestuurskamer boven. De boot was mijn favoriete plek tijdens zomerse avonden.’
Wordt de Odessa een gemis?
‘Dan hang je er iets negatiefs aan. We kijken positief terug, maar kunnen ook mee veranderen met de tijd. We hebben 540 leden, bestaan dit jaar vijf jaar en zijn na de grote vijf verenigingen een van de groteren. DAC is meegegroeid met de Odessa. We worden volwassen en het is voor de vereniging heel goed om naar een nieuwe locatie te gaan.’