U onderzoekt cadasil. Wat is dat?

‘Het is een erfelijke hersenvaataandoening, waarbij je door afwijkingen in de hersenbloedvaten herseninfarcten krijgt, en vanaf je vijfenveertigste langzaam dement wordt.’

Zeldzaam, zeker?

‘Toen ik in 1998 begon met het onderzoek ernaar, waren er zeven families bekend in Nederland waarbij het voorkwam. Inmiddels zijn dat er meer dan 160, en worden er steeds meer families ontdekt. Waarschijnlijk komt de ziekte dus veel vaker voor dan nu bekend is. Voor deze mensen bestaat nu geen enkel geneesmiddel.’

Dat klinkt als iets waar sowieso wel geld naartoe mag. Waarom dan zo’n rare populariteitswedstrijd?

‘Er komt ook wel wat geld voor, onder meer van ZonMw zelf en de Hersenstichting. Maar niemand kent cadasil, zelfs veel artsen niet. Dat maakt het lastig om er geld voor te vinden.’

En dan is er deze prijs, voor ‘medische inspirators’?

‘Die heeft als doel om onderzoek te stimuleren dat wetenschappers en patiënten samen doen. Dat was bij ons heel duidelijk het geval: de patiënt in ons Facebookfilmpje stelde een nieuwe aanpak voor.’

Wat dan?

‘Cadasil ontstaat door een kapot eiwit. Wij proberen dat te repareren met een soort moleculaire pleisters. Zijn voorstel was juist om de aanmaak van dat eiwit te verminderen. Dat lijkt te kunnen, en zelfs zonder dat je vervolgens een tekort aan dat eiwit hebt.’

Wel jammer dan, dat de prijs naar de onderzoeker met de meeste vriendjes gaat, in plaats van naar het beste voorstel.

‘Er doet ook een babyfilmpje mee; ik kan me voorstellen dat zoiets meer stemmen trekt.

‘Bijkomend nadeel voor ons: veel patiënten durven niet te stemmen. Die willen niet aan de grote klok hangen dat zij en hun kinderen vanaf hun vijfenveertigste langzaam dement gaan worden.

‘Het gaat overigens niet alleen om de likes; het oordeel van de vakjury bepaalt voor 50 procent de uitkomst. Voor ons is het al gunstig dat er door deze actie meer bekendheid voor de ziekte ontstaat.’ BB