Drie jaar voor het begin van de oorlog besloot Max Tokarev (26) zich te voegen bij het Oekraïense leger. Max kwam op 23 oktober om het leven tijdens een gevechtsmissie in de regio Donetsk, toen een granaatscherf een slagader in zijn nek beschadigde.

De dood van Max was voor velen een tragedie. Meer dan honderd mensen kwamen afscheid nemen van hem op het Onafhankelijkheidsplein in Kyiv. Een deel van de hoofdstraat werd voor zijn uitvaart afgezet.

Max Tokarev was geboren en getogen in Kyiv. Hij was dol op voetbal. Op school ontmoette hij zijn toekomstige vrouw Anya. Vanaf hun schooltijd waren ze samen: negen jaar en vier maanden. ‘Hij zei altijd dat niemand beter bij hem paste dan ik’, vertelt Anya. ‘Hij hield van mijn familie. En ik vond alles aan hem geweldig. We pasten bij elkaar als stukjes uit een puzzel en we vulden elkaar aan.’

Max vroeg haar in 2019 ten huwelijk, vier maanden voordat hij naar het front ging. Hij was toen al afgestudeerd aan de universiteit en werkte als manager bij een bouwbedrijf. Anya had al een trouwjurk uitgekozen, toen Max opeens zei dat hij een contract had getekend en ging vechten.

‘Natuurlijk reageerde ik negatief’, zegt ze. ‘Ik zei tegen hem dat we uit elkaar zouden gaan als hij ging vechten. Maar voor hem was het heel belangrijk, en ik hield van hem. Ik kon niets anders dan hem steunen.’

Max wilde uiteindelijk de politiek in. Zijn contract zou in maart 2022 aflopen, maar toen de oorlog uitbrak, besloot hij te blijven.
Zijn vrienden zeggen dat hij was geboren om te vechten. Het feit dat zijn zicht min 6 was en hij astma had, weerhield hem er niet van beroepsmilitair te worden. De laatste maanden was hij commandant van de eenheid. Volgens zijn kameraden ontsnapte hij meer dan eens uit een zogeheten ‘ketel’: een volledige omsingeling die maar weinig mensen overleven.

‘Onze eenheid werd omsingeld in het dorp Krasnaya Polyana, waar we aanzienlijke verliezen leden’, zegt goede vriend Kaban. ‘Onder degenen die daar waren, gaven maar weinig mensen Max een kans om te overleven, omdat hij geen lenzen of bril bij zich had. Nadat de eenheid zich had bevrijd uit de omsingeling bleek het gezelschap in een tweede omsingeling terecht te zijn gekomen. En ook daar kwam Max veilig en wel uit, tegen de verwachtingen in.’

Hij grapte geregeld dat hij hierna alles zou overleven. Eerder werd hij geraakt door een granaatscherf, maar hij wilde geen operatie. Kaban: ‘Hij zei dat het cool zou zijn als een metaaldetector op het vliegveld zou piepen, en hij dan zou moeten uitleggen dat hij scherven in zijn hand had.’

Een week voor zijn dood kwam Max naar Kyiv om zijn verloofde te zien. Ze wandelden, gingen uit, ontmoetten vrienden en Max nodigde iedereen uit voor de langverwachte bruiloft, die in december zou plaatsvinden.

‘Toen hij wegging, bracht ik hem weg en ik was ongeruster dan normaal’, herinnert Anya zich. ‘Ik voelde een soort angst. En om de een of andere reden zat er aldoor een gedachte in mijn hoofd: als hij maar in leven blijft. Dat had ik nog nooit eerder zo gedacht.’

Bijna de hele week daarop nam Max geen contact op: zijn team en hij werden op verkenningspatrouille gestuurd. Alles ging goed tot de laatste dag van de patrouille, toen de eenheid al aan het terugkeren was naar de basis.

‘Max liet nooit ondergeschikten voor zich uit lopen’, vertelt Kaban. ‘Hij ging altijd voor. Daarom werd hij opgeblazen door een boobytrap, maar redde daarmee wel zijn jongens.’