De hittegolven zweven boven het asfalt waarover een onafgebroken stroom aan hardloopschoenen dendert. In de brandende zon, bij 26 graden, rennen zo’n 19.000 deelnemers zondag over het parcours door Leiden en de weilanden en dorpen rondom de stad.

Langs de route moedigen enthousiaste toeschouwers hen aan, spelen bandjes vrolijke muziek, staan kinderen klaar om renners nat te spuiten met waterpistolen of tuinslangen en delen dorpsbewoners vochtige sponzen uit.

Na het halvemarathonpunt, op 21 kilometer, krijgen de meeste deelnemers het zwaar. Links en rechts beginnen ze uit te vallen. ‘Recht voor mijn neus ging iemand over z’n nek’, vertelt Nils Nilsen (26, master strafrecht en war and peace), nadat hij zijn eerste marathon heeft gelopen. ‘Achter mij stortte iemand in elkaar en langs het parcours lagen mensen die gekoeld moesten worden met doeken.’

Ook hij leed onder de hitte. ‘Ik begon echt heel goed, maar na dertig kilometer voel je echt dat die zon begint te branden. Ik begon minder scherp te zien en had zó’n behoefte aan water. Maar ik dacht: ik blijf rennen, ik stop alleen als ik met de brancard word afgevoerd. Toen ik over de finish kwam, kreeg ik allemaal zwarte vlekken voor mijn ogen.’

Medailles op

Caitlyn Kort (23, filosofie) werd ‘panisch’ van alle mensen die om haar heen uitvielen. ‘Ik moest stoppen voor een ambulance die onder begeleiding van de politie over het parcours moest. Later hoorde ik dat iemand is gereanimeerd. Toen ben ik het ook rustiger aan gaan doen, want ik wilde niet naar het ziekenhuis.’

Onder de felle zon tussen de weilanden overwoog ze te stoppen. ‘Ik heb daar even op de grond gezeten. Toen kwam er een EHBO’er langs om te checken hoe het met me ging. Die gaf me een Dextro. “Ik denk dat je het kunt afmaken”, zei hij. “Als je dat niet doet, ga je er spijt van krijgen.” Je hebt gelijk, dacht ik. Dus ik ben opgestaan en heb ‘m uitgelopen, maar kwam zo laat over de finish dat alle medailles op waren.’

Steeds meer studenten ruilen hun borrelschoenen in voor hardloopschoenen, weet Nilsen. ‘Een paar jongens van mijn cordial kwamen met het idee en ik wilde eigenlijk altijd al een marathon rennen. Ik kon natuurlijk niet achterblijven. Daarnaast is de echte feesttijd uit je studententijd wel een beetje klaar. Studies worden wat serieuzer aangepakt en voor sporten heb je dan ook meer tijd.’

‘Ik deed mee omdat ik een weddenschap met mijn ouders ben aangegaan dat ik een triatlon aankan’, vertelt Mark de Jongh (24, rechten). ‘Ik had eerst echt een hekel aan hardlopen, maar nu loop ik regelmatig met een bestuursgenoot van Grotius, iemand die bestuur na mij heeft gedaan en een vriend en wat gasten uit zijn club bij Minerva. Nu vind ik het echt superleuk.’

Hardlopen is heel hip momenteel, ziet ook Roosmarijn Niesing (23, staats- en bestuursrecht). ‘Ik merk dat echt iedereen nu denkt: ik wil meedoen met een marathon. Ik zit nu ook iedereen te pushen. Het is leuk om te zien hoe mensen geïnspireerd raken.’

Strava-caption

‘Dit is ook op mijn pad gekomen omdat het een hype is’, geeft Kort toe. ‘Ik wilde graag een uitdaging en daar paste dit goed bij. Ik ben echt helemaal geinfluenced door sociale media.’

De Jongh: ‘Je belandt in zo’n fuik en opeens staat je hele Instagram vol met hardloopfilmpjes. Dan zie je wat meiden die een marathon rennen en dat stuur je dan door naar je vrienden: zullen wij dat ook doen?’

Ook hardloopapp Strava, waarop je je vrienden kunt volgen en kudo’s kunt geven voor hun sportieve activiteiten, is een belangrijke aanjager. De Jongh: ‘Doordat je ziet dat vrienden lekker hebben hardgelopen ontstaat er competitiviteit en moet je ook wel een rondje lopen.’

‘Strava is mijn favoriete sociale medium geworden’, vertelt Kort. ‘Ik heb echt zo’n harde kern die altijd kudo’s geeft. Als ik me verveelde tijdens het rennen ging ik vast nadenken over mijn Strava-caption. Als mijn vriend met mij rent zet hij altijd bij zijn run “Met Caitlyn” zodat mensen weten waarom hij zo langzaam heeft gerend.’

Toch kan de app ook ontmoedigend werken, vindt De Jongh. Zelf had hij voor december nooit meer dan zeven kilometer hardgelopen. ‘Ik denk dat iedereen zichzelf tegenkomt in de voorbereiding. Dan zie je iemand op Strava die in heel korte tijd negen kilometer loopt, terwijl jij jezelf net vooruit weet te slepen. Maar uiteindelijk verbaas je je over hoe snel je naar iets toe kunt trainen en loop je opeens gezellig vijftien kilometer met je vrienden. Dat kan als je consistent blijft trainen.’

Nilsen, die twee studies volgt, had desondanks geen moeite om tijd vrij te maken voor zijn trainingen. ‘Ik heb voor beide masters niet megavaak college. En ik heb gelukkig zeer weinig slaap nodig en zit altijd vol energie. Dus na college deed ik een drie uur durende loop tot het avondeten, dan kwam ik even bij en dan ging ik tot een uur of één ’s nachts door met studeren. Verder ben ik vooral gaan rennen op de momenten dat ik me niet fit voelde, dus als ik een beetje brak was, zodat ik vooral op het mentale aspect kon trainen. Je moet die marathon namelijk ook uitlopen als je je niet goed voelt.’

Anderen verruilden drank op borrelavonden juist voor 0.0-biertjes. ‘Ik ben wel echt gaan minderen met alcohol’, vertelt De Jongh. ‘Ik zit bij Njord en daar is het sowieso wel normaal om een avondje niet te drinken.’

Support

‘Ik heb het drinken niet eens echt gemist’, vertelt Kort. ‘Ik was sowieso al niet zo’n grote speler, maar dat zuipen fuckt echt met je herstel. Ik heb echt ontdekt dat wanneer je een 0.0-biertje neemt dat gewoon dezelfde vibe heeft wanneer je drankjes gaat doen. Een colaatje vind ik dan net weer anders staan.’

Die voorbereiding wierp zijn vruchten af: alle vier haalden de finish van hun eerste hardloopevenement. ‘Alle mensen om mij heen hebben me er doorheen gesleept’, vertelt Niesing. ‘Dorpsbewoners die water uitdeelden, vrienden en familie die de laatste kilometers hebben meegefietst. Je voelt je zo slecht en je zit er zo doorheen. Je wilt echt niet meer en dan staan er zoveel mensen te juichen en te schreeuwen dat je door moet gaan. Dat is heel speciaal.’

‘Ik had het echt niet zonder alle support gekund’, zegt Nilsen. ‘De kramp maakt zich meester over je benen en gek genoeg ook over je armen. Ik kon echt niet meer, maar de support trok mij over de finishlijn.’

De Jongh: ‘De sfeer was heel energiek. De mensen in de dorpen maakten er echt een feestje van. Het leek wel hun uitje van het jaar. Overal speelden bandjes en mensen hadden tuinsproeiers en tuinslangen aangezet en zelfs eigen waterposten gemaakt. Dankzij hen was het goed te doen en heb ik het geen moment te warm gehad. En door vrienden en familie bij de finish kreeg ik nog een extra boost, waardoor ik nog even een eindsprint trok.’

Comfortabeler en vrolijker

Niesing heeft dankzij haar training ontdekt hoeveel discipline ze heeft. ‘Dat heb je ook wel nodig. Maar ik heb ook geleerd dat ik nee kan zeggen tegen dingen. Ik vind het vet dat je je ergens doorheen kunt bijten, ook al heb je het zwaar.’

‘Ik heb wel het een en ander over mezelf geleerd tijdens die race’, zegt Nilsen. ‘Op den duur ga je jezelf een beetje zielig vinden: alles doet pijn, je bent moe. Maar als je dan om je heen kijkt, zie je dat iedereen even zielig is en er dus geen reden is om je aan te stellen. Je moet doorgaan, want aan alles komt een einde. Het vraagt echt een bepaalde mindset en als je die te pakken hebt, kun je je doel bereiken.’

De Jongh kan niet wachten tot het volgende hardloopevenement. ‘Ik heb dit helemaal ontdekt. Ik was in mijn studentenjaren nogal dik en sinds ik afgelopen zomer ben gaan hardlopen is er bijna twintig kilo af. Ik zat wel bij Njord, maar ik roeide niet en hield vooral van borrelen. In mijn bestuursjaar woog ik zelfs 98 kilo. Ik liep niet graag zonder shirt en schaamde me voor mijn lichaam. Ik voel me nu veel comfortabeler, vrolijker en zit veel beter in mijn vel. Ik ben trots dat ik dit heb gedaan. Ik heb die medaille niet meer afgedaan tot ik naar bed ging.’