Michael Paulussen (24, Japan studies): ‘Ten kara ochite!’ (Daal neer uit de hemel, red.)

De rest, in koor: ‘Wazaaaaaiii!’

Tommey Theunissen (22, Asian studies): ‘Deze dans heet Champon, en we doen alsof we noedels maken.’

Paulussen: ‘Het is net alsof we in de keuken staan: we draaien noedels en leggen ze op de toonbank.’

Theunissen: ‘Er is ook een vissersdans uit het noorden van Japan waarin je doet alsof je een net gooit en een boot te water laat.’

Camille Le (24, Asian studies): ‘We overdrijven tijdens het dansen ons enthousiasme.’

Theunissen: ‘Vrolijkheid overbrengen aan het publiek, dat is een key thing van Yosakoi (Japanse dans, red.).’

Stijn Bekker (20, International studies): ‘Het is ontstaan in de jaren vijftig. Om de ellende van de Tweede Wereldoorlog te vergeten werd er gedanst op festivals. Wij hebben een energieke, expressieve stijl, maar er zijn ook teams met een iets rustigere stijl.’

Janne van der Sande (20, Japan studies): ‘Die energie, daar wordt het publiek ook blij van.’

Le: ‘We springen veel en gaan de hele tijd omhoog en naar beneden. Dat is best belastend voor de benen en de knieën.’

Paulussen: ‘Er zitten elementen van klassieke Japanse dans in, maar het is ook heel modern. Zelfs Coca Cola heeft bijvoorbeeld zijn eigen Yosakoi-team in Japan. Onze outfit is gebaseerd op een team uit Japan waarin onze oprichtster heeft gedanst. Zij dacht: “Waarom hebben we dit niet in Nederland?”’

Theunissen: ‘We zijn een dochtervereniging van Tanuki, de studievereniging van Japan- en Koreastudies, en trainen drie keer per week.’

Le: ‘We hebben tien actieve leden. Elk jaar in september is er een open training waar iedereen welkom is. We bestaan nu bijna tien jaar.’

Paulussen: ‘We zijn het enige Yosakoi-team in Nederland en dansen jaarlijks op de Leidse Japanmarkt en het Cherry Blossom-festival in Amstelveen.’

Theunissen: ‘We hebben zelf ook activiteiten, bijvoorbeeld Bounenkai, de Japanse naam voor Oud en Nieuw. We komen samen, drinken een heleboel, doen speurtochten en bordspellen. We blijven dan 48 uur samen en op nieuwjaarsavond hebben we een bonte avond.’

Van der Sande: ‘Het voelt hier meer als een groep. Hiervoor heb ik klassieke dans gedaan, wat best strikt is. Je praat bijvoorbeeld niet onder het dansen.’

Paulussen: ‘Wij noemen elkaars namen als aanmoediging. Als iemand iets tegen je roept, antwoord je. De bijnamen binnen het team zijn inside jokes.’

Van der Sande: ‘Mijn bijnaam is Tama. Ik zit pas net bij het team en ik had een keer een shirt aan met een ei erop. In het Japans is dat: tamago.’

Paulussen: ‘Met een buiging en “Arigatou gozaimashita” bedanken we het publiek. Verder spreken we geen Japans, want er zijn eerstejaars tot mensen die wat verdwaald zijn in de studie – zoals ik haha – en mensen van andere studies.’