Columns & opinie
‘Deze scriptie is natuurlijk niet goed genoeg’, filmde de familie per ongeluk
Net als de ministerraad kent ook de universiteit onthullende momenten van ongewenste openheid. Zo kreeg een vers gediplomeerde vriend achteraf een uniek inkijkje.
Ivo Verseput
woensdag 28 april 2021

Na de openbaarmaking van notulen van formatiegesprekken en een ministerraad gaan er ook stemmen op om de hunkering naar ‘volledige transparantie’ enigszins te temperen. Omdat voorkomen moet worden dat politieke besluiten vaker buiten de daarvoor bestemde vergaderingen zullen vallen, en misschien ook wel omdat mensen zich de afgelopen maanden hebben afgevraagd wanneer zij zelf niet al te voorbeeldig gesproken hebben.

Anderzijds is iedereen natuurlijk dol op unieke inkijkjes. Toen de notulen van de ministerraad werden gepubliceerd, ben ik er zelf ook even met Ctrl + F doorheen gegaan. Op dit inkijkje was door de Kamer aangedrongen, spannender is het wanneer zo’n kans zich spontaan aandient, of als een geheim overleg ongevraagd tot je komt.

Als eerstejaars bezocht ik de afstudeerceremonie van een wat oudere vriend, die in de voorgaande maanden zijn scriptie had herschreven tot hij die eindelijk mocht verdedigen. Hij zag er goed uit, fris geschoren en in een nieuw pak nam hij plaats voor het afstudeercomité.

Hoewel wij ook heus ons best hadden gedaan, staken we als vrienden sterk tegen hem af, in onze morsige zuiptenues van het warenhuis dat ze voor de laagste prijs verkocht. De familie keek ons bij het begroeten misprijzend aan en in de toch al benauwde ruimte had inderdaad best een raampje open gemogen.

Toen ik had uitgerekend dat ik 240 studiepunten van dit moment verwijderd was, werd ons gevraagd weg te gaan

Ik keek aandachtig naar het zenuwachtige wippen van de glanzende schoenen van mijn vriend, naar hoe vlak daarboven antraciet overliep in het rustige zwart van zijn lange kousen. Toen droegen mannen bij dergelijke gelegenheden nog geen idiote, vrolijke sokken met beeltenissen van nijlpaarden erop, of hartjes en regenbogen.

Hij presenteerde de bevindingen van zijn onderzoek en wij keken naar de hoogleraar en de rest van het comité. Er werd druk geknikt en gekrabbeld. Toen ik had uitgerekend dat ik zelf nog 240 studiepunten van dit moment verwijderd was, werd ons gevraagd weg te gaan, zodat er nog even vergaderd kon worden.

Op dat moment had iemand op de rode knop van de videocamera moeten drukken, maar die bleef draaiend op haar statief staan. Zo kreeg de vers gediplomeerde vriend thuis een uniek inkijkje voorgeschoteld: hij kon zien en horen hoe de lezers van zijn laatste academische kunstje mild gestemd en ceremonieel tot een zes besloten.

Daarbij vielen volgens hem zinnen als ‘deze scriptie is natuurlijk eigenlijk niet goed genoeg’ gevolgd door de relativerende opmerkingen ‘hij gaat toch niet door in de wetenschap’ en ‘het is wel een heel vriendelijke jongen’.

Zulke ongewenste openheid leert: unieke inkijk kan ook pijnlijk grappig zijn.


Ivo Verseput is student Nederlands