‘Als je af en toe een vogel hoort: excuses daarvoor.’ Regisseur en scenarioschrijver Kasper Tarenskeen (34) verontschuldigt zich aan de telefoon terwijl hij door het Vondelpark loopt. ‘Ik vind het fijner om tijdens een gesprek te wandelen dan dat ik thuis naar een witte muur zit te kijken.’
Bovendien is hij op weg naar een belangrijke bestemming: een dansschool, waar hij zij eerste les ooit zal krijgen. ‘Mijn volgende theatervoorstelling gaat over een terminale bondscoach die de voetbalwereld en alle roem verlaat om in het laatste jaar van zijn leven nog een goede danser en zanger te worden. Daarom wil ik eerst zelf leren dansen, zodat ik weet wat mijn hoofdpersonage moet doormaken. Het wordt een heel weirde show.’
Invriezen in cryopod
Zijn huidige voorstelling, de theaterthriller Detective Moncler van Theater Oostpool, is volgende week donderdag is te zien in Theater Ins Blau in Leiden. Daarin laat Detective Moncler (gespeeld door Susan Visser, onder meer bekend van Gooische Vrouwen) zichzelf invriezen in een ‘cryopod’ bij een temperatuur van -1000 graden Celsius, nadat zij wegens excessief politiegeweld wordt ontslagen en door heel Nederland wordt verguisd. Het idee is dat zij pas over een eeuw - “als shit minder pussy is” - weer wakker wordt.
Alleen: ze ontwaakt per ongeluk al na vijf jaar. De werkelijkheid is nog killer dan gevreesd: ze is niet alleen nog steeds gecanceld, maar ook haar zoon is verslaafd geraakt aan drugs en haar man is vermoord. Moeder en zoon bundelen de krachten om de moordenaar te vinden.
‘Ik probeer personages te creëren die raken aan de tijdgeest’, zegt de regisseur. ‘Vaak zijn ze zoekend naar een plek die van hen is.’ Hij hoopt er een jonger publiek mee te bereiken dan de meeste andere theatervoorstellingen. ‘Ik wil mijn eigen vrienden entertainen en een leuke avond geven.’
Millennial-hit
Dat een van zijn eerdere shows een ‘millennial-hit’ is genoemd, daar kan hij niet zo veel mee. ‘Andere mensen plakken dat erop. Het is mijn perspectief, ik probeer mensen te portretteren die ik ken. Recensenten hebben het ook vaak over mijn hipstertaal, maar zoals ik teksten schrijf voor mijn shows, zo praat ik in het café met mijn vrienden. Waarom zou ik ouderwetsere taal bezigen?’
Gevraagd naar een poging zijn generatie te omschrijven, denkt hij even na. ‘Ik denk dat het een generatie is die werd beloofd dat je alles kan krijgen wat je wil, als je er maar hard genoeg voor werkt. Ik heb nog vrienden van het Barlaeus Gymnasium die van docenten kregen ingepeperd dat ze een gouden toekomst voor de boeg hadden. Ze hebben van alles geprobeerd, maar zijn daarna depressief geworden omdat die belofte nooit is waargemaakt. Daar zit enorme ironie in.’
Tarenskeen was niet al van jongs af aan gegrepen door theater. ‘Ik vond het als kind heel stom, waarschijnlijk omdat mijn ouders het deden.’ Hij komt uit een creatief gezin: zijn vader is componist, zijn moeder schrijver en regisseur, evenals zijn broer. ‘Ik begon met vioolspelen toen ik zes was, daarna speelde ik drum, piano en gitaar. Maar dat fokte mijn polsen totaal op, zo erg dat een sleutel omdraaien te pijnlijk was.’
Uiteindelijk ging hij naar het conservatorium om opera te zingen. ‘Ik dacht: waar the fuck ben ik? Ik vond het allemaal heel vreemd, als jongen van achttien. Het publiek waarvoor ik optrad was… vrij oud.’
Toen hij Jan Hulst (mede-regisseur van Detective Moncler) ontmoette, begon zijn carrière vorm te krijgen. ‘Hij deed de regieopleiding: ik ging in zijn voorstellingen spelen, hij leerde me regisseren. Toen hij afstudeerde, studeerden we eigenlijk met zijn tweeën af. Ik heb het gratis meegepikt.’ Inmiddels hebben ze al meerdere producties gemaakt voor Theater Oostpool. ‘Ik vind het nog steeds weleens
weird, dat ik denk: hoe ben ik hier terechtgekomen?’
Suspense in theater
Met de productie van Detective Moncler stelden ze zichzelf voor een nieuwe uitdaging: suspense op een geslaagde manier overbrengen bij het publiek. ‘Daar zijn andere trucs voor nodig dan bij film. Daar kun je close-ups van de gezichten maken, in theater heb je maar één point of view. Je moet het hebben van de kracht van het verhaal.’
Nog een verschil: ‘Bij een film heb je de luxe dat je kan snijden en monteren, bij theater is het heel statisch.’ Met het juiste gebruik van licht en geluid kom je al een eind, zegt Tarenskeen, maar hij wilde ook gebruikmaken van veel scènewisselingen. ‘Dat doen we door decors in black-outs van twintig seconden te wisselen. We schieten van de huiskamer naar het politiebureau naar het wetenschappelijk lab.’
Rollercoaster
In die snelle overgangen moeten de acteurs ook wisselen van pruik en kleding, geholpen door een team achter de schermen. ‘In totaal zijn er dertien personages, gespeeld door vijf acteurs. Het is een rollercoaster voor hen, maar het publiek heeft vaak niet eens door dat er zo veel dubbelrollen zijn.’
De voorstelling gaat bovenal heel erg over familie, zegt Tarenskeen. ‘Hoe je ouders, wat ze fout en goed hebben gedaan, doorwerken in jou en hoe je dat je hele leven met je meedraagt, of je dat nou wil of niet.’
Toch staat de voorstelling ‘ongelooflijk ver’ van hemzelf af. ‘Ik had net een kind gekregen toen ik schreef aan Detective Moncler. Het was dus heel leuk en lekker om een moeder te creëren die rücksichtslos haar kind in de steek laat door zichzelf te laten invriezen.’
Hij denkt even na. ‘Hoewel: ik heb in die tijd wel twee maanden lang intensief gerepeteerd. Misschien is er dus toch iets van schuldgevoel naar mijn kind in verwerkt.’
Theater Oostpool. Detective Moncler, Theater Ins Blau. Donderdag 16 februari, 20.30 uur. €22,- (studenten €15,50)