‘Ik heb een bijzonder harde stem. Achter op de flyer staat: “Pas op! 112 decibel zonder microfoon.” Ik ben een dramatische sopraan en kan zonder microfoon over een orkest van tachtig man heen zingen. Dat vind ik best stoer. Bij een KNO-arts heb ik mijn stembanden ooit gezien: geen mooie dunne dingetjes, maar eerder een soort rupsbanden. Iedereen weet ook: “Francis heeft stalen stembanden. Dat is net een diesel: als ze eenmaal op gang komt, stopt ze nooit meer.”’
‘Ik geef zanglessen en workshops bij koren. Als mensen onzeker zijn, gaan ze zachter zingen waardoor het juist minder goed klinkt. Ik roep dan direct: “Bij twijfel hard zingen!” Bij het amateurkoor waar mijn vader zong, hing die spreuk aan het orgel. Behalve de titel van de voorstelling is het mijn levensmotto. Gooi jezelf erin met overtuiging, met vreugde, met lol, enthousiasme. Als je er met wat flair en een beetje bluf gewoon voor gaat, kom je al een heel eind.
‘De oplettende luisteraar zal merken dat ik maar heel weinig heel hard zing in de show. Daar kun je uit opmaken dat ik op het moment niet veel twijfel.
‘Als operazangeres vertel je normaal gesproken wat over de liederen die je uitvoert, zodat mensen begrijpen waar het over gaat. Als ik dit deed, moest iedereen altijd vreselijk lachen, terwijl ik heel serieus iets vertelde. Ik deed dit wel op mijn eigen manier: geen ingewikkeld verhaal over muziektheorie, maar een leuke anekdote. Mensen lagen dan in een deuk alsof ze bij een cabaretvoorstelling zaten. Zo kwam ik erachter dat de combinatie van humor en klassieke muziek heel goed werkt.
‘Juist door de zang te omlijsten met humor bereik je een groter publiek en een totaal andere doelgroep: er zitten altijd mensen in de zaal die nog nooit bij de opera zijn geweest. Het gewone operapubliek weet wel dat ik mooi kan zingen. Die mensen blijven soms juist weg, omdat ze vinden dat opera iets sjieks moet houden. Dat hoeft voor mij echt niet. Ik draag bijvoorbeeld het liefst gympen onder mijn galajurk. Dus wel netjes, maar met een knipoog en een geintje.
‘Ik kies bewust niet de moeilijkste klassieke muziek, maar juist bekendere stukken, zoals het Avé Maria van Schubert. Na de pauze zing ik ook lichtere nummers, bijvoorbeeld “Both Sides Now” van Joni Mitchell. Dat nummer gebruik ik om te laten zien dat mijn leven ook niet alleen glitter en glamour is. Ik heb op het moment veel succes, waardoor iedereen denkt dat ik alleen maar in van die grote jurken loop, op het toneel sta en applaus in ontvangst neem. Maar als ik thuiskom moet ik ook gewoon de wc poetsen of kattenkots opruimen.
‘De show geeft een inkijkje in hoe ik mijn vak als operazangeres uitoefen, aan de hand van familieverhalen. Van mijn vaders kant heb ik de zang geërfd, van mijn moeders kant het toneelspelen. Ik vind het heel spannend om dat op het toneel te vertellen. Wat als mensen er niks aan vinden? Je hoopt dat de techniek het doet, dat iedereen er op tijd zit en dat er niemand doodgaat. Ik heb wel eens gehad dat iemand een hartaanval kreeg, precies toen dat ik een hoge noot zong. Ik was bang dat dat door dat harde zingen van mij kwam. Dat bleek niet zo te zijn. Die man is gelukkig weer opgeknapt.’
Francis van Broekhuizen & Gregor Bak, Bij Twijfel Hard Zingen (première). Leidse Schouwburg, zaterdag 5 oktober, 20:15, €22,50 (wachtlijst)