Er zijn altijd wel ongemakkelijke periodes waar een mens doorheen moet groeien, ziet de Surinaams-Nederlandse zanger Jeangu Macrooy (31). In zijn twintigerjaren voelde hij zich onsterfelijk, hij dacht dat hij al volwassen was. Maar nu ziet hij dat dat verre van de waarheid was.

Macrooy, die in 2020 en 2021 Nederland vertegenwoordigde op het Eurovisie Songfestival, keert met zijn nieuwe album terug naar het theater. Na de grote musicals Jesus Christ Superstar en Hadestown, waarin hij Jezus en Orpheus vertolkte, staat hij op het toneel met zijn band en drie zangeressen van het Zo! Gospel Choir.

De zanger heeft zich nooit graag laten vastpinnen op één geluid. Waar zijn debuut nog vol zat met warme soul, komen op zijn nieuwe plaat Young, Awkward & Lonely folk-, singer-songwriter-, pop- en indie-invloeden bij elkaar.

‘Het idee dat ik steeds hetzelfde zou doen, ook qua genre of onderwerp, vind ik heel saai. En er zijn zoveel verschillende dingen die ik leuk vind, dus ik zou het zonde vinden om mezelf te beperken. Daarom klinkt niet een album hetzelfde.’

Hoe kwam je op de naam Young, Awkward & Lonely?
‘Het album is vernoemd naar de gelijknamige coming-of-age song: je bent geworden tot wie je bent en de dingen waarover je je vroeger onzeker, ongemakkelijk of eenzaam voelde, zijn juist de dingen die jou maken tot wie je bent. En je hebt ook andere mensen aangetrokken in je leven die dat snappen en dat is heel fijn.’

Je noemde het nummer een ‘knuffel aan je jongere zelf’.
‘Ik zat in de kast in Suriname, waar ik tot mijn twintigste heb gewoond. Uit de kast komen vond ik best een groot ding. Het nummer gaat over hoe ik in Nederland de eerste stappen in romantische ervaringen en dates heb gezet.

‘Er zijn meer nummers over de relatie met mezelf of degenen die het dichtst bij me staan. ‘I Found Someone’ beschrijft het liefdesverhaal van mijn opa en oma. Eigenlijk mijn stiefopa, maar ze waren getrouwd voordat ik werd geboren. Mijn oma was 63 jaar, was nooit getrouwd geweest en had een kind, mijn moeder. En mijn opa was 65 jaar en had net zijn vrouw verloren. Hij heeft een contactadvertentie in de krant geplaatst, zoals mensen dat vroeger deden. En zij heeft daarop gereageerd en volgens hem was het een hele selectieprocedure, want hij had heel veel brieven gekregen. Uiteindelijk bleek haar brief dan toch de beste.

‘Het was meteen vuurwerk: twee weken later woonden ze samen en drie maanden later waren ze getrouwd. Ze waren in de herfst van hun leven en het werd ineens weer lente voor hen beiden.

‘Mijn opa is overleden in 2020. Daar had ik het heel moeilijk mee. Toen heb ik de eerste versie van dit nummer geschreven. Het is een van de mooiste liefdesverhalen die ik tot nu toe heb mogen horen.’

Het geeft hoop.
‘Het is dus nooit te laat. Dat geldt ook nu met mijn eigen liefdesdrama’s. Mijn relatie is na acht jaar uit. Dat was heftig, want ik heb heel lang gedacht dat het voor altijd zou zijn. Maar ik merk dat ik nog wel open sta voor nieuwe dingen. Ik ben nu bijna 32, mijn oma was gewoon 30 jaar ouder toen ze de liefde van haar leven ontmoette. Het kan ook nog op je 60e.

‘Ik denk dat die herkenning heel fijn is. Al is er maar één nummer uit het album waarvan je denkt: dit gaat precies over mij. Het is zo bijzonder om een nummer te horen waarvan je het gevoel krijgt dat de schrijver in je hoofd heeft gezeten of stiekem heeft meegekeken in je leven. We maken uiteindelijk allemaal dezelfde dingen mee; iedereen heeft weleens een gebroken hart gehad. Uiteindelijk geeft het je het gevoel dat je niet alleen bent. Dat is een van de mooiste dingen die muziek kan doen.’

Het album gaat niet alleen over liefde en gebroken harten.
‘Er zijn ook songs over de wereld waarin we leven. ‘Northern Star’ gaat het over leiders die liegen, klimaatverandering en populisme,

‘Independent Girls & Nasty Evil Gays’ over queer- en vrouwenrechten. In ‘Something Better’ zing ik over het gevoel dat er heel veel mis is in de wereld en dat het moeilijk kan zijn om optimistisch en hoopvol te blijven, maar dat we dat wel moeten blijven proberen: “There’s never been a worse time to be a hopeless romantic.” Je moet een romanticus zijn om te geloven dat het beter kan worden. Want als je kijkt hoe het is, dan is het gewoon heel kut.’

Lukt het jou om hoopvol te blijven?
‘Niet altijd. Dat kan ook niet. Maar ik haal er wel veel troost uit dat er vaker wordt gedemonstreerd. Ik merk ook dat mijn vrienden en ik steeds meer behoefte hebben om de straat op te gaan voor de dingen waarin we geloven: de women’s rights march, pride walk, de klimaatmars en de rode lijn. Als ik dan om me heen keek, word ik omringd door mensen die voor dezelfde dingen willen strijden. Je staat er niet alleen voor.

‘Ik heb ook vrienden verloren die een andere afslag hebben genomen. Eén vriend ging bijvoorbeeld heel erg de Andrew Tate-kant op, en een vriendin werd heel streng christelijk. Ze geloofde dat queers zondaars waren.

‘Dan heb je geen meningsverschil over of je een liedje mooi vindt of niet, maar over heel fundamentele dingen. Vrouwenrechten, gelijkwaardigheid, bestaansrecht van mensen en veiligheid, dat is serieuze shit. Rond mijn dertigste werd voor mij heel duidelijk wat mijn principes en idealen zijn. En ik kies voor mensen die die waarden delen.’

Jeangu Macrooy, Young, Awkward & Lonely-Tour. Leidse Schouwburg. Zaterdag 25 oktober, 20.15 uur, €34,50, inclusief drankje.