Michelle Sweegers (25) won als klassiek harpist nationale en internationale prijzen, was finalist van het prestigieuze Prinses Christina Concours, trad onder andere op bij De Wereld Draait Door en Podium Witteman en studeerde magna cum laude af aan het conservatorium.

In het laatste jaar van haar master stofte ze haar elektrische harp af, sloeg aan het componeren en sindsdien experimenteert ze volop: ze studeerde audiotechniek en filmcompositie, produceerde drie cd’s in drie jaar; twee met klassieke stukken en één met eigen composities. Tussendoor schreef ze ook een kinderboek.

Album nummer vier is in de maak: de eerste try-out is zaterdag in De tuin van de smid, het koffiehuis in Cronesteyn. ‘Het heet When Nature Calls, met filmische composities waarin we een reis maken door verschillende landschappen’, zegt Sweegers. ‘Langs prachtige ijsgebieden, over de oceaan, door de bossen. Maar het gaat ook over de vernietiging van de natuur, dus het heeft een morele boodschap.

‘De muziek is geschreven voor een orkest. Ik heb alles in de studio al geproduceerd en speel harp mee met de opname. Er is ook een poëtische vertelling omheen – ik praat graag. Het doel is om er uiteindelijk een theatershow van te maken, met een live-orkest en beelden op een scherm. Daar werk ik stukje bij beetje naartoe. Het is een groot plan, maar ik wil het echt halen.’

Je komt uit Tilburg; hoe kom je bij De tuin van de smid voor een concert?
‘Ik zocht een locatie in een tuin of in een bos, omdat mijn album over de natuur gaat, en wilde ook een plek waar normaal geen concerten worden gespeeld. Via via tipte iemand me, en ik vond het heel leuk. Ik speel wel gewoon binnen: mijn elektrische harp heeft stroom nodig.’

Voor de leken onder ons: wat is het verschil een elektrische en klassieke harp?
‘Je kan het vergelijken met het verschil tussen een elektrische en akoestische gitaar. Je kan er pedalen aan koppelen met meerdere effecten. Ik heb bijvoorbeeld een heel atmosferische pedaal, en een met een reverb of een delay, waarmee je extra noten kan creëren en de klank kan vervormen. Een concertharp maakt alleen het geluid dat je met je vingers maakt.’

‘Sommige elektrische harpen draag je bovendien om je middel en zijn een stuk kleiner, dus ik kan rondlopen. Met een concert–harp moet je op dezelfde plek blijven zitten.’

Speel je al lang elektrisch?
‘Ik ben begonnen met de klassieke harp. Toen ik vijftien was volgde ik een workshop in Leiden van Deborah Henson-Conant, een Amerikaanse artiest die hielp bij het ontwerp van mijn huidige harp. Zij had altijd de droom om lopend te kunnen spelen. Ze houdt van verhalen vertellen en wil over het podium kunnen rennen, springen en dansen. Ik was zo geïnspireerd dat ik dacht: fantastisch, dat wil ik ook.

‘Ik heb er een aangeschaft, maar toen ging ik naar het conservatorium, waar ik alleen klassieke muziek studeerde en geen tijd had voor iets anders. Pas in het laatste jaar van mijn master kreeg ik de opdracht een interdisciplinaire voorstelling te maken, en toen ben ik me gaan verdiepen in de elektrische harp. Daarna heb ik nog een studie gedaan over de producerkant en studiotechnieken, en ontdekte ik hoe je de klank kunt vervormen.’

Waarom ben je ook gaan componeren?
‘Voornamelijk omdat ik een grote fantasie heb en zoveel in mijn hoofd had. Ik weet niet precies hoe het tot stand is gekomen, maar ik wilde zelf iets creëren. Ik wist natuurlijk niet of ik dat ook echt kon, ik ben er uiteindelijk gewoon mee begonnen. Dat is toen De Goudboom geworden, mijn afstudeerproject. Dat is mijn eigen vertelling waarbij ik ook harp speel. Het moest een voorstelling zijn, maar ik studeerde af tijdens corona dus dat ging niet door. Toen heb ik er een boek van gemaakt.

‘Ik heb vorig jaar de opleiding filmcompositie afgemaakt, en schrijf nu veel voor orkesten. Dat is in principe klassiek, maar ik maak ook crossovers naar andere stijlen. Zaterdag speel ik bijvoorbeeld een heel typisch harpnummer, romantisch en mysterieus, maar ook een nummer dat ik met een drum-and-bass-dj maakte, en een vrolijke Ierse jig.’

Dat klinkt als een grote overgang.
‘Ik ben ervan overtuigd dat als je klassieke muziek kan spelen, je alle muziek kan spelen. Niet oneerbiedig bedoeld, maar klassieke muziek is wel een stukje moeilijker dan pop. Met pop kan je met vier akkoorden je ding doen, klassieke stukken zitten lastiger in elkaar.’

Wat voor muziek luister je zelf?
‘Eerlijk gezegd luister ik bijna nooit naar klassieke muziek, behalve bij concerten. Een mooi klassiek stuk duurt makkelijk half uur, en ik heb niet altijd tijd om daar met aandacht naar te kunnen luisteren. Ik luister vooral radio als ik in de auto zit.
‘Ik vind in alle stijlen wel iets moois, en alles is toch op een of andere manier met elkaar verbonden. Ik hou heel veel van filmmuziek, dus Hans Zimmer en John Williams vind ik echt fantastisch. Catchy popmuziek is ook helemaal prima. Maar ik hou ook van metal, voor de afwisseling. Niet van alle metal, maar sommige bands zijn echt goed.’

Maak je ook metal?
‘Dat niet. Ik ben wel een beetje van het sprookjesachtige, het romantische. Het is grappig, want tijdens mijn vorige fotoshoot zei ik dat ik ook wat stoerdere foto’s wilde. Dat was niet echt een succes. Ik denk dat het toch niet helemaal bij mij past, dat stoere imago.’

Michelle Sweegers, When Nature Calls. De tuin van de smid, 27 mei, 15.00. €15,-