‘Als je gewoon je oren en ogen dichtdoet voor het probleem, blijven we waar we nu staan. Dan gaan we de verdoemenis in.’
Tobal windt er aan de telefoon geen doekjes om. Samen met Ben-Michaël maakte hij George en Eran worden veganisten. De zelfbenoemde ‘mannelijke Greta Thunbergs’ gaan in het theater de strijd aan voor een betere wereld. Naar eigen zeggen zal niemand worden gespaard. ‘Want zoals de bijbel het ons zo mooi vertelt: wij allen zijn schuldig.’
Hoe kwamen jullie op dit idee?
‘We hebben verschillende soorten shows. Deze is onderdeel van de George en Eranlijn, waarbij de opzet is dat Eran en ik op de vloer staan. Het is heel persoonlijk. We spelen niet echt personages, we zijn gewoon onszelf. Een theatrale persoonlijkheid, noemen we dat.
‘Vaak nemen we heel ingewikkelde thema’s die we benaderen met veel humor: de vluchtelingencrisis, het racismedebat en drie voorstellingen over het Midden-Oostenconflict. En nu over het milieu. Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat we veganisten zouden worden.’
En toch gebeurde het?
‘We zaten gewoon te denken: wat zijn de dingen die ons bezighouden? Zowel Eran als ik hebben recentelijk kinderen gekregen. Mijn oudste is vier en zijn oudste is anderhalf. We mijmerden wat over de pandemie, bosbranden, overstromingen. Dat kwam wel binnen, en helemaal als je voor het eerst kinderen krijgt. Dan ga je nadenken over de wereld die je voor ze achterlaat. Toen dachten we: we moeten onze verantwoordelijkheid nemen en er iets over maken.’
Wat betekent verantwoordelijkheid voor jullie?
‘De klimaatmars stond in mijn agenda, maar mijn dochter werd ziek. Je kan wel iets willen voor de wereld, maar dan komt het echte leven om de hoek kijken. Ik ben vegetariër en Eran is echt ongelofelijk veel minder vlees gaan eten. Vroeger aten we heel veel vlees, maar echt heel veel. Je merkt hoe je geleidelijk gaat beseffen dat het eigenlijk niet meer verantwoord is. Dat er iets moet gebeuren, weten we allemaal. De vraag is: waar is de grens?’
Hoe werk je zo’n voorstelling uit?
‘We kijken altijd naar wat op dat moment het grootste thema is in ons leven en in de wereld. Dan bedenken we een concept met onze regisseur Koos Terpstra en kijken we welke actrices of acteurs leuk zijn om eraan toe te voegen, in dit geval Nanzanin Taheri en Eline van Gils.
‘We staan met zijn vieren op het toneel en vertegenwoordigen allemaal verschillende stemmen binnen het debat. Eline, de activist, vind dat het nooit genoeg is terwijl Nazanin juist vindt dat ze zich niet schuldig hoeft te voelen. In het repetitieproces gaan we dat helemaal uitpluizen. Ook ons eigen daderschap en onze hufterigheid, de poging om te veranderen en de mislukking van die poging.’
Jullie zoeken dus ook de confrontatie op met jezelf?
‘Eran en ik zijn naar een slachterij gegaan en we hebben daar een kip geslacht met onze eigen handen. Onze researcher had meerdere slachterijen gebeld. In eerste instantie waren ze heel huiverig, het is best wel een proces geweest. Uiteindelijk konden we ergens in Brabant terecht.
‘We waren de hele reis echt zenuwachtig. De slager deed het een keer voor om uit te leggen hoe het gebeurt: met zijn eigen handen, niet aan zo’n loopband. De kippen worden goed verdoofd, zodat ze niet gestrest zijn en geen pijn lijden.
‘Toen de kip werd geplukt, was het opeens een product. Dat was het moment waarop ik besloot: ik ga dat nooit meer eten. Echt niet, absoluut niet. We hebben er ook een filmpje van gemaakt. Maar als ik vraag aan vleeseters of ze het willen zien weigeren ze, omdat ze gewoon te gehecht zijn aan vlees.’
Raad je het publiek ook aan een kip te slachten?
‘We willen alleen dat iedereen erover gaat nadenken, en wat daarvan uiteindelijk het resultaat is, dat is echt aan het individu. We hopen, en dat is een beetje een vieze metafoor in deze tijd, dat ons gesprek op het toneel als een virus het publiek aansteekt en dat ze buiten de zaal het gesprek voortzetten.’
George en Eran worden veganisten, 27 november 20.30, theater Ins Blau, €20,50 (€15,50 voor studenten)