Door Vincent Bongers In een typisch Nederlandse woonwijk zwaait de blauwe deur van een rijtjeshuis open. Roel van Merlot, drummer van de Groningse band traumahelikopter (met kleine letter) stapt naar buiten om een chihuahua uit te laten. Zijn twee medebandleden gaan in dezelfde wijk ook op pad met een hond aan de lijn. Verder gebeurt er vooral heel erg weinig in de videoclip van het nummer ‘Another Year’.
‘Dat klopt’, zegt zanger en gitarist Mark Lada. ‘Laten we gewoon een clip maken waarin helemaal niets gebeurt, was het idee. Daar gaat het nummer trouwens ook over. De jaren vliegen voorbij zonder dat je echt iets van belang doet. Althans dat voelt soms wel eens zo.
‘We zijn een Nederlandse band, dus dan gaan we niet ineens heel Amerikaans doen als we een clip maken. Dus hebben we opnames gemaakt in Groningen Noord, daar komen we vandaan. Het is een wijk zoals heel veel anderen. Die tonen we zonder opsmuk. Wat is er nou mooier dan daar je hond uitlaten? Het lijkt wel of Nederlanders zich een beetje schamen voor dit soort buurten.
‘We willen ons aan niets of niemand conformeren. Dus we spelen een beetje met de verwachtingen die mensen hebben van een rock and roll-band. Maar het is ook weer niet als grap bedoeld. Het hangt er een beetje tussen in.’
Traumahelikopter brak in 2013 door met aangenaam rammelende garagerock. De bezetting is rudimentair: twee gitaren en een uitgekleed drumstel zonder basdrum. Die opstelling is niet veranderd, maar de muziek wel. Eind vorig jaar kwam de derde LP Competition Stripe uit. De band klinkt nonchalant in ‘Another Year.’ Bijt fel van zich af in het nummer ‘Sleep Tight’: ‘Gonna get rich/and shove the money down your throat.’ En laat de gitaren lekker noisy uitwaaieren in ‘Negative Feelings.’
‘Als we de set-up veranderen is het traumahelikopter niet meer’, aldus Lada. ‘We gaan dus niet ineens prog rock maken. Maar het is juist interessant om uit te zoeken wat je allemaal wel kunt doen met twee gitaren en twee trommels. En dat is best veel. Er zit nog rek in en we zijn elkaar nog lang niet zat. De nummers worden wel steeds melodieuzer. Misschien komt dat omdat we toch een dagje ouder worden.
‘We hebben geen zin om twee keer dezelfde plaat te maken. Dat is ook niet aan de orde. We hebben nog steeds heel veel ideeën. Zo denken we erover om een EP met puur akoestische nummers op te nemen.’
Maar dan geen slappe singer-songwritermeuk. ‘Maar scherpe songs. Een beetje in de richting van wat de Violent Femmes op hun debuut deden.’
In de teksten van Lada klink de nodige ergernis door over de muziekwereld. ‘Ik vind het heel mooi dat Spotify er is. Laagdrempeligheid is goed. Maar het heeft ook een negatieve kant. Muziek is toch een beetje een wegwerpartikel geworden. Voor jou tien andere bands. Het helemaal van voor naar achteren luisteren van een plaat, is haast niet meer van deze tijd. Er gebeurt zoveel. Ik laat bewust het nieuwe los, ben op mijn eigen tempo shit aan het checken.’
Maar zoek vooral niet teveel achter de onvrede in de teksten: ‘Als ik heel blij en vrolijk ben, dan schrijf ik meestal geen teksten. Dan ga ik wel iets leuks doen.’
Gebr. De Nobel
Do 26 jan, € 9,00