Een danser ligt op de grond, naast hem staan twaalf objecten. Als hij zich opricht, floepen de lampjes in de machientjes aan en stijgen ze op. De danser en de drones gaan vervolgens een duet aan.
‘Het idee voor dit stuk, Airman, ontstond iets van acht jaar geleden’, vertelt choreograaf David Middendorp (1976). ‘Ik begon toen met het bouwen van drones. In die tijd kon je nog niet even de MediaMarkt inlopen om zo’n ding te kopen, dus ben ik zelf aan de slag gegaan. In het begin ging het best vaak mis. Ik heb er heel wat in bomen geparkeerd. Of ze gingen in vlammen op: bij kortsluiting blaast de batterij op als een ballon en brandt vervolgens uit.’
Tijdens het werken met de apparaten, kreeg Middendorp een idee. ‘Wat zou er gebeuren als we ons bewustzijn downloaden in een computer, en toch nog iets in de fysieke wereld moeten doen? Ik dacht na over een robot die allerlei vormen kon aannemen. Een zwerm drones leek me wel passend.’
Zo begon Airman te rijpen. Het is een van de vier stukken die onderdeel uitmaakt van de voorstelling Flirt with Reality van Another Kind of Blue, dat op 2 februari wordt opgevoerd in de Leidse Schouwburg. ‘We zijn begonnen met één drone en één danser. Daar zijn steeds meer drones bijgekomen.’
De danser is vrij om te improviseren, de machines volgen hem, legt Middendorp uit. ‘Dat gaat met motion capture-techniek. Op het pak van de danser zitten lichtgevende bolletjes die infrarood licht reflecteren, ook op de drones zitten van die markers. Cameraatjes pikken de reflecties op en maken er een 3D-reconstructie van, zodat de computer weet waar de danser en de apparaten zijn.’
Ook bij de ontwikkeling van Airman is het een paar keer fout gegaan. ‘We gaven een demonstratie in Delft, eigenlijk net iets te vroeg. Uit voorzorg gebruikten we niet alle twaalf, maar slechts vijf drones. Dat bleek een verstandige zet. Het enige wat ze deden, was naar het plafond knallen en daar bleven ze dan vastzitten, en dat in een zaal vol mensen.’
Alle stukken in Flirt with Reality hebben een link met techniek. ‘Een van de segmenten heb ik vrijwel helemaal in virtual reality gemaakt. Ik heb een VR-pak aangedaan en ben in 3D gaan schilderen met Google Paintbrush. Dat materiaal gebruiken we dan weer als decor waar de dansers in staan.’
In 2014 haalde Middendorp de finale van America’s Got Talent. ‘Ik had beelden van het werk Blue Journey (in aangepaste vorm ook in Leiden te zien, red.) op YouTube gezet, toen belde een dame of ik mee wilde doen. Ik twijfelde, het is immers een behoorlijk hysterisch commercieel programma. Dat was eng: zou er nog wel iets overblijven van wat ik wilde laten zien? Maar uiteindelijk was het hartstikke leuk. Er was best een goede dialoog met de programmamakers mogelijk, al heb ik soms wel flink op mijn strepen moeten staan.
‘Tegelijkertijd gaf het ook enorm veel mogelijkheden. Als ik drie dagen van tevoren zei dat ik een decor nodig had van tien meter hoog en met zeven deuren, dan maakten ze dat gewoon. Dat kan in de theaterwereld natuurlijk niet.’
Another Kind of Blue, Flirt with Reality
Leidse Schouwburg
zaterdag 2 februari, € 12,85-31,35