‘Ik ben er eigenlijk wel klaar mee en heb zin in iets nieuws’, verzucht Nabil Aoulad Ayad (39) aan de telefoon. De cabaretier, acteur en human beatboxer speelt zijn show Absurd al tweeënhalf jaar af en aan. Oorzaak: corona.

‘Je wil een show het liefst achter elkaar doorspelen, dan zit je lekker in de flow. Maar goed, ik heb wel de ruimte gehad om te kunnen kloten. Ik heb een half uur aan corona­materiaal weggegooid en er weer nieuwe dingen in gestopt.’

Nabil – de meesten kennen hem van zijn voornaam – werd dit jaar onder het grote publiek bekend door zijn deelname aan Wie is de Mol? Eerder acteerde hij in Onderweg naar Morgen, De Co-assistent, Deadline en Villa Achterwerk. In 2006 werd hij Nederlands kampioen beatboxen en in 2015 brak hij door als cabaretier toen hij de finale haalde bij het Leids Cabaret Festival.

Zaterdag is zijn derde show Absurd te zien in Theater Diligentia in Den Haag, waarin de cabaretier zich de vraag stelt: is hij nou de normale man in een gekke wereld, of andersom?

Je bent opgegroeid in Waalwijk, Brabant. Keek je als kind al op tegen grote Brabantse cabaretiers als Theo Maassen en Hans Teeuwen?
‘Absoluut! Cabaret van voor die tijd, daar vond ik geen reet aan. Wim Sonneveld en zo waren niet mijn ding. Ik weet nog dat ik in groep acht zat, het was de laatste vrijdag voor de kerstvakantie. Dan kwam altijd de televisie met video­recorder in zo’n kast de klas in gerold. Een van mijn klasgenoten mocht een videoband meenemen die we met zijn allen gingen kijken. Hij had een show van Hans Teeuwen meegenomen. Ik lag helemaal dubbel, dít was mijn humor. “Als je dit leuk vindt”, zei mijn leraar, “dan moet je ook eens iets van Theo Maassen kijken.” Dat deed ik en toen dacht ik: dit wil ik ook. Zij zijn echt mijn inspiratiebronnen.’

Komt dat ook omdat ze net als jij Brabants zijn?
‘Ik denk het wel. Het heeft te maken met herkenning. Ik herkende hun accentjes en typetjes.’

Wanneer ontdekte je dat grappen maken je goed afging?
‘Vanaf de kleuterklas was ik al de grappenmaker, al had ik natuurlijk nog geen idee dat je daar je werk van kon maken. In Waalwijk was ook geen toneelschool, er was totaal geen springplank.’

‘Het zou goed voor me zijn geweest als mijn basisschool me naar zoiets had gestuurd, een plek waar ik mijn energie kwijt kon. In plaats daarvan kreeg ik een psycholoog toegewezen. Ze vonden me te druk en hadden geen grip op me. Ik had geen vaste vriendengroep en was een soort kameleon die overal doorheen sukkelde. Ik werd altijd neergezet als iemand die gek was. Ik dacht altijd dat ik anders was dan de rest.’

Wanneer vond je het podium waar je al zo lang naar op zoek was?
‘Op mijn achttiende kwam ik achter het bestaan van comedy­club Toomler in Amsterdam. Daar was een open podium waar je je grapjes kon uitproberen. Hans en Theo zaten er ook bij. Mijn eerste optreden ging boven verwachting goed. Maar de week erna ging het ontzettend slecht. Ik dacht er na die eerste goede ervaring veel te gemakkelijk over. Ik kwam veel te arrogant op en voelde intense haat vanuit het publiek. De hele zaal viel stil. Optreden is veel meer dan alleen grappen maken: je moet je toeschouwers bespelen. Zij zijn heel gevoelig, ze merken alles. Ik was er zo door aangeslagen dat het de weken erna slecht bleef gaan, maar daardoor kwam ik wel weer met beide benen op de grond.’

Hoe doe je dat?
‘Je moet sowieso niet te veel luisteren naar anderen. Er zijn collega’s die tips geven, maar vaak slaan die helemaal nergens op. Er is veel jaloezie. Sommigen zeggen bijvoorbeeld dat ik te grof ben en dat ik dat niet nodig heb. Hoezo niet nodig? Ik doe waar ik zelf zin in heb, klaar. Ik wil me niet vergelijken met anderen.’

Lukt dat?
‘Kijk, Theo en Hans zijn one of a kind. Maar ik zie dat de nieuwe generatie, die op TikTok en YouTube zit, van hen probeert af te kijken waardoor hun authenticiteit naar de kloten gaat. Ik noem geen namen, maar zij willen te snel. Ik kom uit een tijd van niet lullen maar poetsen. Als je er tienduizend uur op hebt zitten, kun je pas meepraten. En je moet heel veel op je bek gaan. Ik doe het nu achttien jaar en ben nog steeds niet uitgeleerd. In het leven van een cabaretier ben ik pas een puber.’

In de voorstelling Absurd vraag je je af of jij normaal bent in een gekke wereld of andersom. Wat inspireerde je voor deze show?
‘Zoals ik zei, kreeg ik op school een psycholoog toegewezen. Pas in 2016 kwam ik erachter waarom. Ik ga dat nu niet vertellen, want dat is een spoiler. De voorstelling gaat ook over de gekte in de samenleving. We geven te veel aandacht aan kleine groepen die heel dominant aanwezig zijn, bijvoorbeeld de woke-cultuur, dat is maar heel kleine groep, of de transgenderbeweging.

‘Een vriend van mij pretendeert geen kleur te zien. Dan ontken je dat er in de ene cultuur dingen meer voorkomen dan in een andere. We moeten juist vieren dat er zo veel verschillen zijn. Daar grappen over maken is leuk. Bijvoorbeeld dat anorexia vooral voorkomt in landen waar het eten sowieso niet lekker is, zoals in Nederland en Duitsland.

‘Waarom hebben we een racismedebat op televisie? Ik wil geen racismedebat. Het is geen Nederlands maar een internationaal probleem. Natuurlijk heb ik er zelf ook mee te maken gehad, ik ben een Berber. Marokkanen discrimineren zelf ook. Racisme is overal. We moeten stoppen met denken dat het een westers probleem is. Een racismedebat helpt niet, je moet het probleem bij jezelf zoeken.’

Nabil, Absurd. Theater Diligentia, Den Haag. Zaterdag 10 juni, 20.15 uur. €20 - €23,50