Op het Zeeuwse Calvijn College mogen jongens geen korte broek dragen, ook niet als het kwik boven de dertig graden stijgt en er zweet naar lichaamsdelen sijpelt die tot aan het huwelijk zo goed als nieuw dienen te blijven. Na wekenlang gekibbel over het gedeeltelijk verbod op de gezichtsbedekkende kleding van moslimvrouwen nu dus deze verfrissende kwestie over blote, gereformeerde jongensbenen. Wij leven in een prachtig land.

Een van de leerlingen besloot tegen het archaïsche kledingvoorschrift te protesteren en schakelde daarbij de hulp van Tim Hofman en zijn programma BOOS in. Voor een draaiende camera probeerde de vriendelijke bestuursvoorzitter van de reformatorische scholengemeenschap uit te leggen dat het zijn taak is om scholieren te vormen voor de maatschappij, en wel op christelijke wijze: ‘In onze cultuur en traditie betekent dit dat meisjes een rok dragen en jongens een lange broek.’ Duidelijke taal.

Met Hofmans manier van verhaal halen heb ik niet zo veel op: alleen doorgewinterde mediacursisten en geoefende woordvoerders reageren niet ongemakkelijk op een camera die onaangekondigd in het smoelwerk wordt geduwd. Toch kreeg ik van deze aflevering enorm de giechels. Ik vroeg me namelijk af hoe zo’n zogenaamd voor de maatschappij klaargestoomd Zeeuws Babbelaartje van het Calvijn College een open dag aan de Leidse Faculteit der Geesteswetenschappen zou beleven?

Allereerst komt hij aan bij het Lipsius, de grijze bunker, zo ijzingwekkend mismaakt en afstotend ontworpen dat deze beter in staat lijkt het kwaad buiten de deur te houden dan de Here Jezus zelf. Eenmaal binnen schiet de Zeeuwse blik door de ruimte: studentes dragen korte broeken, er loopt een jongen in een rok en er komen uitbundige kapsels in alle kleuren van de kauwgomballenautomaat voorbij.

Aan de koffiebar wordt hem een onheilspellend drankje aangesmeerd, en omdat je van een veganistische latte macchiato evengoed moet piesen, bezoekt hij daarna de genderneutrale wc. Die blijkt ook gewoon door te trekken als je op de knop drukt. De knul opent opgelucht de deur, maar struikelt vervolgens over een praktiserend homopaar. Even verderop wandelt een student op eeltige blote voeten naar de hoofduitgang van de faculteit.

Ik loop al wat jaartjes mee op het Lipsius en kijk nergens meer vreemd van op. Welkom, zou ik tegen de jongen willen zeggen. Welkom in het bolwerk van vrijheid in optima forma. De andere kant van het spectrum.