Sommigen kijken er tegenop en voor anderen kan het niet vroeg genoeg zover zijn. De één is er op z’n zestiende al helemaal van in de ban, de ander is 25 en durft het zelfs dan nog niet aan. Het is een gebeurtenis waar je je in één keer vertrouwd bij voelt óf een pijnlijk voorval waar je voor de rest van je leven met schaamte op terugkijkt.
Hoe zit dat bij mij?
Om eerlijk te zijn duurde het veel te lang voor het zover was, maar ik had me in ieder geval voorgenomen dat het voor mijn afstuderen wel écht gebeurd zou moeten zijn – dat moet en zal me lukken…
Mijn rijbewijs halen.
Om daad bij het woord te voegen ben ik sinds eind februari eindelijk begonnen met deze volgende stap in de eindeloze wandeling richting het volwassen worden. Echt slecht gaat het niet (mijn rijinstructeur noemde me de eerste les - wellicht ironisch - een natuurtalent!), maar leuk kan ik het ook niet noemen. Elke woensdagochtend word ik namelijk weer gestraft voor het feit dat ik van Leiden naar Den Haag ben verhuisd als ik bij Centraal word opgehaald en vanaf daar meteen mijn best mag gaan doen om mezelf de A12 op te knallen.
Ja, rijles staat hoog op Lijst Der Dingen Die In Leiden Beter Zijn Dan In Den Haag. Ik zie het al helemaal voor me: opgehaald worden op de Kaiserstraat, twee bochten naar rechts, een rondje om de Singel, even in- en uitvoegen op een N-weg ergens in de buurt van Park Cronesteyn en vervolgens tien minuten cruisen om de volgende strijder op te halen in De Kooi.
Peanuts in vergelijking met Den Haag waar ik elke week achteruit moet wegrijden (één keer botste ik hierbij bijna tegen een geparkeerde taxi waarvan de chauffeur op het raam kwam kloppen en met een grote grijns op zijn gezicht ‘BIJNA HÈ!’’ schreeuwde), vervolgens meteen met vijf stoplichten verspreid over 300 meter word geconfronteerd en daarna meteen mag invoegen op een vierbaansweg waar iedereen maniakaal voorbijvliegt.
Naast mij zit de verpersoonlijking van het woord Rust met hoofdletter R: de rij-instructeur. Een iconische man uit Leidschendam die me als een soort Apollo (je weet wel, de God van zon, licht, herders, waarheid, het goede, het schone, orde en rust) begeleidt met woorden zoals ‘kan gebeuren’ (als ik voor een stoplicht per ongeluk naar zijn drie schakel in plaats van zijn één), ‘ho, pas even op’ (als ik bijna een brugklasser van zijn sokken rijd op een rotonde in Zoetermeer) of ‘druk het gas maar goed in’ (als ik 41 kilometer per uur rijd en de rest 55).
Maar goed, genoeg geklaagd. Het spijt me indien ik mijn instructeur serieuze hartproblemen bezorg, maar ik heb in ieder geval geleerd dat ik Leiden toch nog steeds niet echt heb losgelaten.
Maia de Quay studeert Rechten