Ik las ergens dat de toeschouwer in uw stukken ‘geen benen in de lucht ziet vliegen’. Het moet niet te zwierig worden?
‘Ik vind dat alles, elke bewegingsfrase moet voortkomen uit emotie. Als je pijn voelt, krimp je ineen. Bij verdriet en verlies is daar die brok in de keel, de druk op de borst. Dan is het raar als de danser de benen in de lucht gooit. Dat kan een mooie beweging zijn, maar het klopt niet. Dan krijg ik al snel het gevoel: "Dit is decor."’
I Solo Ment is een zeer persoonlijk ballet. Waar gaat het over?
‘Het gaat deels over mijn broer Tom, die in 2006 is overleden aan kanker. Hij was succesvol fotograaf en stond midden in het leven. Hij begon echter te veranderen. Hij raakte steeds meer in een isolement, begon steeds raarder gedrag te vertonen. Ik kon geen contact meer met hem krijgen. Achteraf bleek dat hij waarschijnlijk aan autisme leed.
‘Het was een heel moeilijk om er een ballet over te maken. Maar toen hij was overleden, dacht ik: "Dit moet ik eerst doen, anders kan ik niets anders meer doen." Het was pijnlijk maar ook louterend.
‘Het gaat niet alleen over Tom en het verwerken van verlies. Het is ook een aanklacht tegen de maatschappij. Deze samenleving gaat niet goed om met mensen met psychische problemen, met mensen die raar doen. Je moet de trein nemen als die langskomt, je mag niet op het perron blijven staan. Het stuk is uit 2008 maar nog steeds actueel.’
Hoe zette u persoonlijk leed om in een ballet?
‘De man in het ballet wordt vertolkt door Dario Tortorelli. Ik vertelde hem dingen over mijn broer. Hoe hij was en wat hij deed. Dario vertaalde dat in bewegingen. Ik zag dingen van mijn broer terug in de lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen van Dario, een heel vreemde gewaarwording. De choreografie voor de vrouw, gedanst door Cecilia Moisio, heb ik ontwikkeld door mezelf te filmen en die bewegingen verder uit te werken.
‘Ik gebruik ook een aantal foto’s gemaakt door mijn broer in het ballet. Verder krabbelt Dario allerlei hersenspinsels op papier die op een scherm worden geprojecteerd. Het zijn warrige verhalen. Het vertolkt de psychose, vervreemding en de hallucinaties van mijn broer.’
Naast muziek van componist Arne van Dongen is er ook werk van Nick Cave te horen. Waarom?
‘Ik heb hem via mijn broer leren kennen. Sindsdien ben ik door hem geobsedeerd geraakt. Zijn teksten zijn ijzersterk.’
Theater Ins Blau, 1 maart.
Toegang: 17 euro