Het begon met voorpublicaties die Boudewijn Büch schreef voor Mare, collegejaar 1980-1981. In 1985 verscheen het boek De kleine blonde dood, in 1994 volgde een film met Antonie Kamerling en komende woensdag staat er in de Leidse Schouwburg een musical van theaterproducent Albert Verlinde op de planken.
Daar is het verhaal uitermate geschikt voor, vindt regisseur Peter de Baan. ‘De kleine blonde dood is een heel erg, nou ja, ik gebruik graag het woord melodrama. Dat heeft een negatieve bijklank, maar ik bedoel het positief: het hoort bij de grote klassieke verhalen. En díe heb je nodig voor een musical. Anders wordt het een aardig verhaal met liedjes tussendoor.’
Maar is het verhaal van Boudewijn Büch dan zo’n klassieker? Filmregisseur Jean van den Velde vond het destijds niet briljant geschreven.
‘Vind ik ook hoor, het boek is erg onevenwichtig. Er is extreem veel aandacht voor de vader-zoon-relatie en veel minder voor het kind van die zoon en zijn moeder.
‘Het voordeel wanneer je er een musical van maakt, is dat je de accenten totaal anders kunt leggen. Hoe je als zoon bent behandeld, vormt een risico voor je eigen vaderschap. Dat is wat wij op het podium laten zien. En hoe de hoofdpersoon daar vervolgens doorheen breekt, hoewel zijn eigen vader door zijn hoofd blijft spoken. Dat is ook een voordeel van musical: iemand die dood is kun je gewoon laten verschijnen. Dat geeft een heel theatraal effect.’
Toch sprak de Volkskrant over een ‘lightversie’ van de vader uit het boek.
‘De vader zegt op het podium anders ergere dingen. In het boek is hij wel gewelddadiger en maakt hij enorme trammelant. Dat is op het toneel soms onhandig. Maar een lightversie zou ik iemand niet willen noemen die zegt: “Toen ik je in de wieg zag liggen zag ik al dat je overbodig was.”’
Een musicalversie heeft natuurlijk muziek nodig. Waarvoor hebben jullie gekozen?
‘Dat is heel wisselend. Van mooie kleine liedjes tot dampende rocknummers. Dat is de kracht van componist Ad van Dijk. En soms danst Boudewijn over het podium als Mick Jagger. Want dat Büch een enorme Jagger-fan was, slaan we uiteraard niet over. Dat ben ik zelf bovendien ook. Maar volledige nummers van The Rolling Stones, dat kost bakken met geld. Alleen de eerste riff van Brown Sugar zou al volstaan voor de herkenning, maar er is maar één oplettende agent nodig voor een schadeclaim van tonnen.’
Dan maar de nieuwe musicalklassieker Het Pieslied?
‘Iedere vader zou zo’n aanstekelijk lied willen met z’n zoon. Het is te horen wanneer Boudewijn en Mickey uit het zolderraam piesen en zich rot lachen om een voorbijlopende vrouw die denkt dat het regent. Je moet van gewapend beton zijn om daardoor niet geraakt te worden.’
Leidse Schouwburg
woensdag 22 januari 20.15, vanaf €10