Hoe kwam je op het idee om bij Naturalis te werken?
‘Ik ben altijd al een dino-jongetje geweest. Al vanaf een jonge leeftijd hou ik ontzettend van de natuur en ben ik bezig met het klimaat. Ik keek veel naar het Jeugdjournaal, waar werd gepraat over hoe slecht het ging met de wereld.
‘Ik kan me nog goed herinneren dat ik een video zag van een vogeltje dat onder de olie zat. Dat vond ik superzielig. Ik had het gevoel dat ik daar iets aan moest doen, maar als kind zie je natuurlijk niet hoe groot zo’n probleem eigenlijk is. Toen ik op zoek was naar een nieuwe bijbaan wist ik dat ik sowieso graag in een museum wilde werken.
‘Omdat ik kunstgeschiedenis studeer, wilde ik iets doen wat mij interesseert en waar ik veel passie voor heb, maar wat niet té veel met kunst te maken heeft. Je moet jezelf nooit overladen met wat je leuk vindt. Daarom was Naturalis een perfecte combinatie.’
Wat maakt het zo leuk?
‘Het is nooit hetzelfde. Als publieksbegeleider scan en verkoop ik het ene moment tickets en het andere moment sta ik in het museum en beantwoord ik inhoudelijke vragen van bezoekers. En dat wisselt de hele dag door. Het kan druk zijn omdat je een aantal bezoekers hebt dat het heel druk voor je maakt. Maar je kan met veel bezoekers ook juist een rustige dag hebben. Je weet eigenlijk nooit waar je aan toe bent.’
‘De interacties zijn onvoorspelbaar. Kinderen komen met vragen over dino’s en maken daarna de vergelijking met een Pokémon. Het leukste is om hierop door te gaan en ervoor te zorgen dat zij meer willen leren. Als zij vol enthousiasme thuiskomen met de vraag of ze een dino-boekje mogen hebben, dan ben ik blij aan het einde van de dag.’
Wat is je favoriete plek hier?
‘We hebben tien verschillende zalen waarin verschillende lagen van de natuurhistorie worden uitgelegd. Die van de ijstijd is mijn favoriet. Dat voelt heel dichtbij, en tegelijkertijd ook heel ver weg. Mensen zaten op dat moment nog niet vast in een samenleving, daarom is er veel over die tijd onbekend. Maar het is dichtbij genoeg om sporen te herkennen. De botten lijken op die van hedendaagse dieren. Veel van de vondsten worden in Nederland op het strand gedaan, of door vissers. Ik wil binnenkort met collega’s ook op het strand gaan zoeken.’
Klimt er weleens iemand over het hekje?
‘Ja, zowel kinderen als volwassenen. Soms hebben mensen niet door dat ze gezien worden. Dan heerst bij veel toch de verleiding dat ze iets willen proberen dat niet mag. Anderen weten het oprecht niet. Er zijn namelijk ook stukken in het museum die je wél mag aanraken, dat zorgt soms voor verwarring. Als ik een paar keer per week werk, zal het altijd wel gebeuren dat ik er iemand op moet aanspreken.’