Aangezien ik over tweeënhalve week ongeveer 10.000 woorden aan essays mag inleveren, bevind ik me de laatste dagen veel in de bibliotheek. Daar breng ik – en velen met mij – vervolgens een substantieel aantal uren studerend door.
Althans, dat is het idee.
Wie meer dan twee tentamenperiodes heeft meegemaakt, weet dat het ‘studeren’ in de bieb vooral gepaard gaat met balen van het leven, webwhatsappen, met tranen in je ogen staren naar een tekst waarvan je niks begrijpt, minuten aftellen tot de volgende koffiepauze die je jezelf hebt beloofd en nutteloze dingen googlen.
Heel veel nutteloze dingen googlen.
In de surfsessie van vandaag stuitte ik op een artikel waarin de finalisten van de Time’s Person of the Year bekend werden gemaakt. Hou je even vast, want hier volgt de lijst met de shortlist van 2023: Taylor Swift, Xi Jinping, Barbie, de Hollywood-stakers, Sam Altman, Vladimir Poetin, Koning Charles III, Jerome Powell en de aanklagers van Trump.
Want ja, alsof vier essays schrijven niet erg genoeg is, kon het nadenken over een populariteitswedstrijd tussen Barbie en Poetin er óók nog wel bij! Terwijl ik de laatste hoop op het schrijven van een enigszins fatsoenlijke beschouwing van ‘qualified neutrality in humanitair oorlogsrecht’ (ik heb het zelf ook niet bedacht) opgaf, opende ik een leeg document en maakte ik een lijstje met voor- en nadelen.
De één: een figuur dat wereldwijd tot veel polarisatie en verdeeldheid heeft geleid, de conservatieve en progressieve kampen verder uit elkaar heeft weten te drijven en veel politieke vijanden heeft gemaakt en in Vietnam is verbannen vanwege een conflict over de Zuid-Chinese zee.
De ander: Poetin.
Moeilijk, moeilijk…
Wat bedoeld was als een kwartiertje afleiding, veranderde al snel in een halfuur opperste concentratie voor mijn nieuwe obsessie. Wat zou de doorslag geven voor de Time-redactie? Waarom stond Barbie wel op de lijst maar Oppenheimer niet; dat is toch meer een ‘person’ (geweest)? Wie zou ik zelf kiezen?
Die laatste vraag opende een nieuw konijnenhol: wie staan er op míjn Person of the Year-shortlist? Na nogmaals tien minuten wikken en wegen kwam ik op de volgende hallucinante lijst:
Caroline van der Plas, Giorgia Meloni, de hertog van Alva, de Wijnhaven koffiemevrouw, de hoofdredacteur van Mare die altijd tolereert dat ik mijn deadlines niet haal, een niet-emigrerende Gerard Joling, Victoria Beckhams Rolls-Royce, Prince Harry en de beer met slaapmuts op de voorkant van de Celestial sleepytime theeverpakking.
Starend naar dit document (en nu – een paar uur later – naar deze column), vraag ik me af waarom ik niet kan doorstuderen op debiele lijstjes, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik in dat geval mijn Lange Lijst-thesis waarschijnlijk ook weer zou verzaken om dan wellicht onderzoek te doen naar qualified neutrality (ofzo).
Maia de Quay studeert rechten (ofzo)