Iets meer dan een maand geleden schreef ik dat ik er toch echt aan moet geloven: na meer dan
3,5 jaar in een goor studentenhuis komt de smerigheid ook míjn neus uit.

Na een ongezellige zoektocht naar een nieuwe plek in de hel die in de volksmond de woningmarkt wordt genoemd (hallo meer dan 50 keer reageren op woningen en 4 keer antwoord krijgen!), heb ik een nieuwe plek gevonden. Hoewel ik daar heel blij mee ben, heeft het me uiteraard opgezadeld met nieuwe problemen.

Probleem 1: mijn nieuwe huis staat in D*n H**g – sorry lieve Leidenaren, het spijt me echt. Ik ben me er terdege van bewust dat dit hoogverraad is, maar een huis vinden in Leiden bleek onmogelijk als je geen zin hebt om een makelaar te betalen, zo ongeveer alle documenten met je naam erop te overhandigen en bij voorbaat je eerstgeborene af te staan.

Probleem 2: hospiteren. Dit probleem bleek twee­ledig, want niet alleen moest er in Den Haag worden gehospiteerd voor een extra huisgenoot die bij mij en mijn beste vriendin wilde komen wonen, ook moest er vervanging komen voor mijn felbegeerde plekje in de studentenbunker waarvan ik – hoewel het echt tijd is om te gaan –  zoveel hou.

En ‘vervanging’, dat trok mijn ego slecht.

Maar goed, wat moet dat moet en zo verschenen er een week geleden ongeveer dertig aspirant-Maia’s op onze hospiteeravond.

Het was waarschijnlijk beter voor mijn gemoedstoestand geweest als ik die avond had overgeslagen, maar om een nog steeds onbekende reden vond ik het een goed idee om in ieder geval een deel van de avond aanwezig te zijn en
te zien wat voor vlees er in de kuip zat.

Het lastige was (en is) dat ik mezelf constant vergeleek met iedereen die zijn mond opentrok. Of ze nu een vraag beantwoordden over hun favoriete frituursnack of het dilemma ‘Kim of Kanye?’ moesten oplossen, het lukte me telkens niet om te bedenken wat ík zou zeggen en of Jantje of Marietje als gevolg daarvan wel of niet goed in ons huis zou passen.

Gelukkig voor iedereen was ik na een uur zo moe van mezelf dat ik ben vertrokken, en heb al het vertrouwen in mijn huisgenoten geschonken om een nieuwe ‘mij’ te selecteren. Met dat vertrouwen bleek het wel goed te zitten, want naast dat ze met volle overgave de leukste aanwezige een kamer hadden aangeboden, hebben ze mij nog even op het hart gedrukt dat ze me gaan missen en ik niet te vervangen bén. Het is misschien een beetje klef, maar koud liet die opmerking me bepaald niet.

Tijd om zonder zorgen en met gestreeld ego de bunker te verlaten. Over ‘op het hoogtepunt stoppen’ gesproken.

Maia de Quay is student rechten