Je hebt net je debuutalbum uitgebracht en bent nu aan het touren. Op je blog noemde het je eerste ‘grotemensen-tour’. Hoe voelt dat?
‘Tot nu toe is nog geen show hetzelfde geweest. En het publiek is echt zo leuk. Ze zijn op het juiste moment uitbundig of precies weer muisstil op de andere momenten. Het voelt echt alsof er binnen de muren van de zaal iets tussen ons aan het gebeuren is. Ik kan gewoon nog steeds niet helemaal bevatten dat er überhaupt mensen zijn, al zijn het er maar vijf, die geld over hebben om naar mij te komen kijken. En bij mijn vorige optreden waren het er opeens honderd! Ik ga er bijna zelfvertrouwen van krijgen.’
Je album heet Zwart/Wit. Is dat hoe je de wereld ziet?
‘Ik ben van mezelf wel een hak-op-de-tak-mens. Ik ben heel goed in dingen helemaal zwart of helemaal wit zien. Op het album heb ik geprobeerd die lichte en donkere kant allebei de ruimte te geven. Er zijn nummers met zachtere instrumenten, kleinere liedjes met gitaar, en aan de andere kant heb je de hele zware, elektronische songs.
‘Het gaat over rouw, over depressie en afscheid nemen, maar ook over hoop, verder leven en positiviteit. Ik heb die tegenpolen helemaal uit elkaar getrokken en ze als zwart en wit tegenover elkaar gezet. Ik zit al jaren in therapie om het kleurenspectrum daartussen te ontdekken, dus wellicht dat er hierna een regenboogplaat komt. Maar nu zoek ik de extremen op.'
Je debuutalbum gaat voor een aanzienlijk deel over je ziekte (vanwege een erfelijke aandoening is Meis’ maag operatief verwijderd) en herstel daarvan. Voelt het meer als een afsluiting of het begin van iets nieuws?
‘Als beide. Omdat die ziekte zo’n impact op mijn leven heeft gehad, kon ik niets anders maken totdat dit eruit was. Ik ben er eigenlijk mijn hele adolescentie mee bezig geweest. Het is deels een afsluiting van een hoofdstuk, maar voor nu ben ik nog helemaal niet klaar om afscheid te nemen van Zwart/Wit. Ik wil er nog middenin zitten.
‘Het is ook typisch dat het uitkomt nu ik derig ben, dat voelde als een heel grote mijlpaal. Alsof je dan volwassen moet zijn en het allemaal moet weten. Het is ook vrij laat om te debuteren. Er zijn veel mensen die dat veel jonger doen. De hele club van 27 was toen al beroemd.’
Je teksten zijn erg persoonlijk, het litteken van je operatie staat pontificaal op je albumhoes. Hoe is het om dat soort intieme dingen te delen met het publiek?
‘Het litteken is echt het ding waar ik het onzekerst over ben geweest. Het staat voor ziekte, maar ook voor de overwinning daarvan. Het heeft me sterker gemaakt. Dat vond ik het belangrijkste om te laten zien.
‘Als ik voor een zaal speel van tweehonderd man, dan kan ik nog goed de reacties van mensen lezen en verbinding met ze maken. Daarvoor moet dat hele particuliere verdriet van mijn plaat een plaats maken voor iets universeels. Iemand die wel zijn maag nog wél heeft, moet zich er ook mee kunnen identificeren.
‘Het feit dat mijn moeder is overleden en dat mijn maag weg is, is mijn grootste verdriet. Maar als iemand als grootste verdriet is dat de kapper heeft afgebeld en verder heeft diegene nooit wat ergs meegemaakt, dan is dat alsnog heel erg voor degene. Het is hetzelfde verdriet. Dat kun je met elkaar delen.
‘Wat ik moeilijker vind is dat ik via Spotify for Artists kon zien hoeveel mensen op een bepaald moment mijn plaat luisteren. Ik heb geen idee hoe zij het ontvangen. De mensen die thuis met een koptelefoon op luisteren, en er dan een mening over hebben? Dat vind ik doodeng.
‘Het is wel de mens eigen dat luisteraars die iets minder tof vinden zich sneller geneigd voelen er iets over te zeggen dan degenen die het wel tof vinden. Ik onthoud die negatieve dingen veel meer dan de positieve dingen. Iemand noemde mij online een “walgelijk spartelkontje”. Ik vind spartelkontje een heel mooie term, maar ergens denk je toch: “Oh sorry, ik zal het niet meer doen.” Ik moet nog wel een dikke huid kweken omdat het zo’n persoonlijk onderwerp is en mensen er toch een oordeel over hebben.’
Behalve zingen ben je op het podium ook aan het paaldansen. Hoe is dat ontstaan?
‘Dat is een uit de kluiten gewassen coronahobby. Ik voelde me toen fysiek heel slecht. Ik had moeite met mijn zelfbeeld, zeker door dat grote litteken. Ik was supermager, met botten die uitstaken. Ik wilde me beter in mijn lijf voelen, maar ik was tegelijkertijd boos op mijn eigen lichaam. Ik wilde het een optater geven.
‘Dus ik zocht naar een sport waarbij dat kon, maar die tegelijk een beetje kunstig was. Dansen kwam wel in de buurt, maar van paaldansen hoorde ik hoeveel zeer het kon doen. Na wekenlang oefenen zat ik vol met blaren en blauwe plekken en schaafwonden, en dat voelde eventjes heel lekker. En daarna kreeg ik er meer controle over en werd ik veel sterker en werd mijn lijf ook mooier.
‘Zingen en paaldansen doe ik wel om en om. Ik merk nu al dat ik lastig is om te zingen als ik vrij dans op de vloer. Qua conditie heb ik daar nog wel wat te leren. Ik weet niet hoe iemand als Beyoncé dat doet.’
Hoe reageert het publiek op de paal?
‘Goed. Er hangt een beetje een stigma om paaldansen heen, en ik ben bezig dat te ontkrachten. Ik sta totaal niet als stripper of als sensueel paaldanser op het podium, maar juist meer om de fitnesskant ervan te laten zien, en de moderne dans-aspecten. In hoe ik dans komt ook het thema zwart/wit terug: hoe hard en explosief het soms kan zijn, maar ook hoe vloeiend en kwetsbaar.
‘Bezoekers van popconcerten weten niet zo veel van paaldansen, dus ik hoef niet heel moeilijke dingen te doen om indruk te maken. Maar als er mensen uit mijn paaldans-community komen kijken, moet ik wel beter mijn best doen, want zij zien dat iets een makkelijke move is, ook al ziet het er spectaculair uit.’
Meis, Zwart/Wit. Nobel, zaterdag 9 maart, 19:00u, €12,50