Ik ben werkzaam in de jeugdpsychiatrie voor licht verstandelijk beperkte kinderen en jongeren en heb jullie artikel ‘Zwakbegaafden klagen niet’ met veel interesse gelezen. Ik vond het een verhelderend artikel.
Er is echter een ding dat me van het hart moet en dat is dat ik me stoor aan het begin van het artikel: ‘Wieland is gespecialiseerd in de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) van zwakbegaafden, en haar boodschap is dat er op dat vlak nog heel veel te winnen valt in Nederland. Dat is interessant, want die zorg kost gemeenschapsgeld.’
Ik vind dit een sprekend voorbeeld van het economiseren wat er constant gebeurt in de maatschappij in het algemeen, en de (geestelijke gezondheids)zorg in het bijzonder. Ik vind het verschrikkelijk om er tegenaan te lopen dat problemen in de GGZ of andere aspecten van de samenleving iedere keer primair worden uitgedrukt in geld. Waarom niet beginnen met: ‘Dat is reden tot zorg, want er is een grote groep mensen in Nederland die hierdoor onnodig veel psychisch leed ervaren’ - of iets van die strekking?
Ik zou zo graag zien dat de GGZ en andere vormen van welzijn en zorg worden uitgedrukt in een menselijke maat, dat het weer primair over mensen gaat in plaats van over geld. Zolang we dit niet doen, blijven we mensen reduceren tot getallen die uiteindelijk tot een slotsom komen. Begrijpt u me niet verkeerd: ik weet dat voor niets enkel de zon opkomt, maar zetten we nu niet de hulpbehoevende mens in dienst van het geld en ‘efficiency’ in plaats van andersom?
Rutger Grit, Nijmegen