Studenten en hogescholieren volgen verschillende opleidingen, en moeten na het afronden daarvan ook verschillende titels krijgen. Natuurlijk, er valt altijd wel wat weg te nuanceren. De moeilijkste studies op het hbo zijn vast wel zwaarder dan de makkelijkste aan de universiteit. Ondergetekende deed heel wat meer academische vorming op tijdens zijn halve jaartje aan de School voor Journalistiek dan tijdens een gemiddeld jaar van zijn universitaire studie. In het buitenland is het zo makkelijk om jezelf ‘universiteit’ te noemen dat Nederlandse hbo’s de gemiddelde buitenlandse universiteit er heus nog wel uitheersen. En het is ook niet zo dat de hbo’s puur toegepast zijn en de uni’s puur theoretisch. Vraag aan Jan met de Pet wat je kunt worden op een universiteit, en hij zegt ‘dokter, advocaat of ingenieur’- bij uitstek toegepaste studierichtingen.

Maar toch, welke verschrikkelijke ambtenaar noemt een plan ‘Kwaliteit in verscheidenheid’, en pleit er vervolgens in datzelfde plan voor om de verscheidenheid te verkleinen? Nou, Jet Bussemaker, tot voor kort bestuurslid van het samenwerkingsproduct tussen de Universiteit en Hogeschool van Amsterdam. De ondernemingsraad van de UvA zette er grote vraagtekens bij, maar hé, wat weten universitair docenten nou helemaal van universitair onderwijs?

Maar zelfs in de Amsterdamse klit, waar volgens boze docenten het hbo veracademiseert en het wo verschoolst, blijven de werelden gescheiden. De UvA en HvA werken samen, maar ze fuseerden niet. En terecht: zowel de samenleving als het hoger onderwijs als de studiekiezende scholier hebben er belang bij dat er wat te kiezen valt.

Net zo goed is het voor die partijen van belang dat die keuze terugkomt in de titel die je met het onderwijs verwerft. Voor het buitenland geldt dat nog sterker: een Nederlandse werkgever snapt meestal wel dat een diploma van de ‘InHolland University of Applied Sciences’ niet hetzelfde is als een universiteitsbul, maar doet zijn collega in Amerika dat ook? En als de werknemer met zijn hbo-master of sciences vervolgens faalt, straalt dat ook af op de Nederlanders met een wo-master of science.

Laten we voor het gemak aannemen dat onze hbo-masters de vergelijking met buitenlandse master-gediplomeerden kunnen doorstaan. Dan zou het op zich handig en eerlijk zijn om ze ook die titel te geven. Maar dan nog is er iets nodig om aan te geven dat er in Nederland twee soorten hoger onderwijs bestaan. Een ander soort titel voor de wo-masters, misschien? Bij voorkeur iets dat wat statiger klinkt dan dat goedkoop-Engelse ‘Master’. Maar wat dan?

Doctorandus B. Braun