Hoewel we als wetenschappelijk medewerkers alle tijd hebben om te doen wat we willen, slagen we er niet goed in van ons vrije bestaan een feestje te maken. Ons leven onder werktijd is dikwijls kaal en eentonig. Eerlijk is eerlijk: we zitten meestal maar een beetje te zitten, wat te turen naar ons schermpje.

De kamers waarin we ons ophouden zijn – ja, hoe zeg je dat? – Sovjet-stijl. Kennisbunkers. Nooit vind je vazen met bloemen, een schaal met fruit, lekker geurende mineralen in zo’n ‘Rituals’-bakje: hooguit een verdorde struik, of een ongelukkige cactus, achter, naast, of schuin voor het door het thuisfront neergeplante portretje van de kinderen.

Met ons grijze denkgezicht vallen we weg tegen de achtergrond. Letterlijk. Ik heb weleens gehad dat iemand bij mij de kamer binnenkwam, maar meende te moeten constateren dat ik niet aanwezig was. Hij tuurde of hij iets tegen de achtergrond van de grijze muur zag bewegen, maar draaide zich na enkele seconden onverrichter zake om. Ik viel volledig weg tegen de wand van mijn werkkamer. Pas toen hij terugliep en de deur zacht achter zich sloot begreep ik wat er gaande was (en bezorgde hem een doodsschrik door ineens te zeggen: ‘Laat de deur maar open, hoor!’)

Soms kan het uitkomst bieden wat te lopen door de gangen naar de dichtstbijzijnde slootwatermachine (Douwe Egberts zit niet alleen in koffie en thee, zo blijkt). Maar behalve dezelfde anti-PVV prenten die je ook in de wc’s van een willekeurige rechtbank of op de redactie van een willekeurige krant aantreft, komen we in de gangen verder nauwelijks decoraties of meubilair tegen. Laat staan dat er eens een muur in levendige kleuren is geverfd.

Het meest opwindende dat in de wandelgangen van mijn eigen faculteit te vinden is, is een poster van het bekende links-anarchistische collectief Loesje. Er staat: ‘Aan het strand is iedereen directeur’ – en bij navraag bleek deze poster te zijn opgehangen door een onderwijsdirecteur. Hij wilde aangeven ‘dat er geen drempel’ moest zijn, want ‘dat we toch weten waar autoritair denken toe geleid heeft’. Ik wist dat niet direct, maar heb maar niet verder doorgevraagd. Bovendien was hij juist op weg naar een dinervergadering met de vervolgcommissie “Groen Werken” – die een toezichthouder wilde aanstellen op het minimumquotum voor flora in de burelen. En daar wilde ik hem natuurlijk niet van afhouden!

D.M. Sanders

gastonderzoeker aan de Universiteit Leiden. Op deze plek doet hij wekelijks verslag van zijn indrukken. Reageren? d.m.sanders@mail.com