Achtergrond
Leuk of niet in 2 minuten
'Welkom in het paleis van de Rapbelles.' De hoge fusie van het meisjeshuis aan het Rapenburg 51 is bedompt. De ramen zijn beslagen. Er klinkt een kakofonie van tientallen stemmen. Snoep en limonade staan op tafel. Op veertig vierkante meter zitten zo’n vijftig meisjes. Op de banken, leuningen, op de grond. Daarachter nog een rij op de houten stoelen. Voor de laatste binnenkomers is er geen zitplek meer. Zij leunen tegen de tafel. ‘We hadden er 19 uitgenodigd,’ legt een van de huisgenoten uit. Hoe kunnen er dan 34 kandidaten zijn gekomen?
Harmke Berghuis
woensdag 14 september 2011
‘Ik kom uit Sittard en ik schaam me echt onwijs voor mijn accent.’ © Marc de Haan

 ‘We hangen ook briefjes op in de UB, het KOG en de verenigingen. Heel veel mensen besluiten dan op het laatste moment toch nog langs te komen.’ En dus worden er straks 33 meisjes teleurgesteld. Het gaat tenslotte maar om één kamer van 11 vierkante meter, wel mét uitzicht over het Rapenburg.

De nieuwe bewoonster moet eerstejaars zijn en lid van een vereniging. Twee meisjes staan op. Ze zijn wel eerstejaars van hun huidige studie, maar waren vorig jaar met een andere studie begonnen. Dat telt volgens SLS als tweedejaars, weten de huisgenoten. De vereniging is de eis van de zeventien huisgenoten, zelf allemaal lid van Quintus, Augustinus of Minerva. ‘Telt Njord ook als vereniging?’ vraagt een hospitant. Ja hoor, knikt een huisgenoot haar goedig toe. Ze mag blijven.

Start ronde één.

‘Hoi, ik ben Susan, 19 jaar en studeer criminologie.’ ‘Ben je nog ergens lid?’ ‘Ja, ik zit bij Augustinus.’

‘Ik ben Sara, ik kom uit Maastricht en ik rook wel.’ Het blijft even stil. Zou het slecht zijn dat ze rookt? Of is het juist gezellig? En waarom willen ze eigenlijk weten of je vegetariër bent?

‘Ik kom uit Sittard en ik schaam me echt onwijs voor mijn accent.’

‘Ik rook niet en ben ook geen vegetariër.’

De eerste eliminatieronde volgt direct na het voorstelrondje. ‘Normaal gesproken gaat het niet zo’, zeggen de bewoonsters. ‘We vinden het zelf ook vervelend, maar het zijn er zoveel.’ Alleen het voorstelrondje van een paar zinnen per persoon heeft al een half uur geduurd. En dus trekken de huisgenoten zich terug. In de fusie kletst ondertussen iedereen met elkaar. Voor Renate van Driel (17) is het haar vijfde keer. ‘Ik probeer zoveel mogelijk te hospiteren en te netwerken.’ Ze komt uit Zwolle, wat haar van deur tot deur twee uur kost. ‘Ik denk niet dat ik kans heb, er zijn er zoveel. In twee minuten kun je nauwelijks bepalen of iemand leuk is.’

Kiezen na de eerste ronde gebeurt ook vooral op eerste indruk, geven de huisgenoten toe. Roken of vegetarisch eten, maakt daarbij eigenlijk helemaal niet uit, het wordt niet eens genoteerd. ‘Maar je kunt wel al een beetje inschatten wie er in het huis past,’ zegt Marjolein van Egmond.

Zij komt na de vergadering binnen met een lijst met namen. Verwachtingsvol kijkt iedereen op. Tien meisjes mogen blijven. ‘Succes’, zegt een weggestemde tegen een achterblijver. 24 Teleurgestelde gezichten lopen de deur uit. 

De tweede ronde: vriendjes, sport, blunders. Het wordt allemaal besproken. ‘Ik werk bij Albert Heijn en bij het bijvullen wilde ik een kastje dichtslaan. Ik keek even om toen er net een jongen langsliep. Ik sloeg hem keihard op zijn kont.’ Een ander gooide tijdens een chic diner waar ze serveerde, de taart over de vloer.

Een meisje werpt een steelse blik op haar horloge. Het is inmiddels half tien. Sommigen hebben nog een lange reis voor de boeg naar hun woonplaats. Anderen logeren bij een vriendin. ‘Mijn moeder wacht in een cafeetje’, zegt een meisje met bruine krullen schuldbewust. Maar ze moet nog even, want ze mag door naar de laatste ronde, met nog vier concurrenten.

De huisgenoten zitten in kleine groepjes van drie of vier bij elkaar en de hospitanten schuiven telkens een plekje door. Om tien uur is het klaar, maar voor de huisgenoten nog niet. Die gaan vergaderen.

De volgende dag zal psychologiestudent Rosalie (17) uit Utrecht te horen dat zij de leukste was.