‘We zijn niet significant gelukkiger’
Michiel (31, manager van een bedrijf) en Mendy van der Plas (22, psychologie)
Trouwden op 20 januari 2014
‘Ik heb eigenlijk geen verlovingsring gehad’, grapt Mendy terwijl ze de hand met haar trouwring laat wapperen. Het kersverse bruidje heeft een opvallend gezonde bruine kleur, terwijl hier in Nederland de koude druppels op je voorhoofd je nog steeds een brainfreeze bezorgen. De mooiste dag van haar leven vond namelijk plaats op Bonaire. ‘Mijn ouders zagen het van ver aankomen. Ze vonden het alleen heel jammer dat ik in het buitenland ging trouwen.’
Het leeftijdsverschil is nooit een probleem geweest, het stelletje datete al vanaf dat Mendy 18 was, en van beide kanten wisten de ouders dat Michiel de man voor haar was. Mendy: ‘Het klinkt misschien afgezaagd , maar met hem ben ik in een andere wereld. Alles klopte meteen en ik heb nu alles wat ik ooit heb gewild.’
Mendy en haar man werden aangestoken door stelletjes om hun heen, die bij bosjes aan het huwelijken sloegen. ‘Als je iemand aan moet wijzen die de ander gevraagd heeft, dan zal ik het wel geweest zijn. We hadden het er al vaak over en wisten zeker dat we in het buitenland wilde trouwen, dus op den duur vroeg ik gewoon “Goh, zal ik maar kijken of ik wat kan regelen?”’
En zo geschiedde. In de zon (wel met flinke wind) en met niets meer dan zes getuigen (twee weddingplanners, een fotograaf, een kapster en de ouders van de kapster) gaven de twee elkaar het ja-woord. Zelfs zo bescheiden mag een dergelijke bruiloft aardig wat kosten. ‘We hebben heel lang gespaard en ik zet graag dingen opzij. In het huishouden beheer ik ook het geld’, legt Mendy trots uit.
Haar vrienden reageerden verrast, maar waren uiteindelijk laaiend enthousiast. Als het stel negatieve reacties te horen krijgt, heeft dat meer betrekking op de angst die hun vrienden hebben om zelf in het huwelijksbootje te stappen. ‘We zijn niet significant gelukkiger geworden, dat hoort niet de toegevoegde waarde van trouwen te zijn. Maar als je weet dat het werkt, waarom zou je dan wachten?’
‘Ik moest heel hard lachen’
Brantly (25, master Art & Culture) & Kent Moore (25, master International Relations)
Trouwden op 6 april 2013
‘We schelen precies een week’, vertelt Kent Moore. ‘Dat wordt inmiddels wel een beetje cheesy om te zeggen hoor’, vindt zijn vrouw Brantly. Ze trouwden vorig jaar op 6 april. Hun eerste jubileum is gemakkelijk te onthouden. Brantly: ‘Die dag begint het nieuwe seizoen van Game of Thrones. Wel pas diep in de nacht, dus we moeten eerst maar wat gaan drinken.’
Het stel woont net drie weken in Leiden. ‘Dit was de enige plek waar ze voor ons allebei een interessant studieprogramma hadden binnen ons budget’, vertelt Kent. Brantly: ‘Thuis in South Carolina zouden we niet voor twee masters kunnen betalen. En het leek me te gek om een tijdje in Europa te wonen.’
Over het aanzoek: ‘We waren met zijn familie op vakantie in Florida en Kent wilde met z’n tweeën een strandwandeling maken. Na een tijdje stopte hij en stelde hij voor om alle schelpen die we verzameld hadden te sorteren. Toen begon er wat te dagen.’ Kent: ‘Toen al?’ Brantly: ‘In één van de schelpen zat een ring verstopt! En toen deed hij z’n hele wil-je-met-me-trouwen-ding. Ik herinner me niet eens meer dat ik “ja” zei, alleen dat ik heel hard moest lachen.’ Kent: ‘Ze zei wel “ja”.’
De trouwdag was ‘enorm druk’, volgens Brantly. Kent: ‘Ik begon de dag eigenlijk met voetbal kijken en een bierontbijtje met wat vrienden. Het was tenslotte feest.’ Het werd een tikkeltje groter dan gepland. Brantly: ‘Mijn ouders betaalden namelijk alles en ze hadden een hoop vrienden uitgenodigd die ik al vijf jaar niet gezien had.’ De twee kwamen elkaar al van kleins af aan tegen op school en in de kerk. Brantly: ‘Toen we achttien waren begonnen we te daten. Al is het merendeel van onze vrienden nog niet getrouwd, ze hadden het van ons wel verwacht. In Nederland denken mensen misschien dat we saai zijn…’ ‘… Of oud’, vult Kent aan.
Brantly: ‘Laatst kreeg ik van iemand een betoog, dat in een huwelijk altijd een persoon eropuit is de ander te controleren. Maar ik stond toen in een café en Kent had geen idee waar ik was. Volgens mij bewijzen we het tegendeel van alle vooroordelen.’ Kent: ‘Ik snap het eigenlijk niet. Waarom wachten al die anderen zo lang?’
‘Nee, nee, nee, wat doe je nu?!’
Thandi Soko de Jong (32, African Studies, net afgestudeerd) & Folkert de Jong (29, theologie, afgestudeerd)
Trouwden officieel op 6 augustus 2012, voor de kerk al op 1 juni 2012
‘Ik voelde me net een prinses in die jurk, met Folkerts nichtjes als bruidsmeisjes’, blikt Thandi Soko de Jong terug op haar trouwdag. ‘Ik kom uit Malawi en in 2009 studeerde ik in Pietermaritzburg, Zuid-Afrika. Folkert liep al een half jaar op dezelfde campus rond. Toch ontmoetten we elkaar pas tijdens een trip naar Stellenbosch waar we allebei een conferentie bezochten, in juni. Omdat we de allerjongsten waren, raakten we al snel bevriend.’
In augustus vertrok Folkert alweer naar Nederland, maar ze hielden contact via Skype en hij bezocht haar elke zes maanden. In 2011 kwam Thandi naar Leiden en startte met de researchmaster African Studies.
‘Een jaar later liepen we op Koninginnedag door de stad. Folkert wilde een sjiek restaurant binnengaan, wat ik een beetje vreemd vond op zo’n dag. Binnen ging hij plotseling op zijn knieën. Ik riep nog: ‘Nee, nee, nee, wat doe je nu?!’ Nou, hij wilde mij dus ten huwelijk vragen. Ik heb snel ja gezegd, hoor.’
‘Ik was de eerste van mijn Leidse studiegenoten die trouwde, voor sommigen was het zelfs de eerste bruiloft. Ze beleefden alles enthousiast mee. Vooraf organiseerden ze een bridal shower met cadeautjes en advies, over Nederlandse mannen en hoe ik stamppot moest maken. Ze hadden mooi ondergoed meegebracht, maar ook aardappelen.’ Voor de ceremonie zelf had Thandi hen gevraagd om iets voor te bereiden. ‘Ik wist dat ze muzikaal waren, maar ze kwamen met gitaren, marimba’s en ukeleles en speelden Afrikaanse liedjes. Ik wist niet eens dat ze die instrumenten bespeelden!’
In augustus trouwden ze voor de wet. ‘Dat was een stuk serieuzer. Ik dacht echt: wow, ik leg nu een gelofte af, ik moet me héél bewust zijn van wat ik zeg.’
De huwelijksreisbestemming was dicht bij huis: op een camping in Groenekan, Utrecht. ‘We sliepen in een boomhut. Folkerts vrienden hadden ons voorzien van wijn en chocolade. We moesten namelijk sparen voor mijn masteronderzoek in Malawi.’ Daardoor moest het pasgetrouwde stel elkaar trouwens meteen wéér een half jaar missen. ‘Folkert ging intussen op zoek naar een huis voor ons, want toen we trouwden woonde hij nog in een Utrechts studentenhuis, en ik in Rijnfront in Leiden.’
‘Het voelt zo ouwelullig’
Jan-Pieter Bos (24, masterstudent rechten en Frans) & Lenny Bos-van den Beukel (23, psychologie, afgestudeerd)
Trouwden op 10 januari 2014
‘Ik zeg liever vriendin dan vrouw’, bekent Jan-Pieter. Lenny: ‘Het voelt zo ouwelullig. Vertel jij maar hoe het begonnen is, jouw versie is korter.’ ‘Oké, ik vond haar al leuk voor ze lid werd bij de reformatorische studentenvereniging Panoplia, maar ze zag me niet staan. Tegen de tijd dat ze ook lid werd, had ik de moed al opgegeven’, vertelt Jan-Pieter. Lenny: ‘We waren allebei nogal van het lang door borrelen, waardoor we altijd met z’n tweeën overbleven. En we woonden allebei in de Pelikaanhof.’
Lenny wilde als eerste trouwen. ‘Zeg maar gerust dat ik er enorm om zeurde.’ Voor gelovige vrienden was het vrij vanzelfsprekend. Anderen waren ook niet heel verrast. Lenny: ‘Al merkten sommigen wel op dat het echt de allereerste bruiloft was van leeftijdsgenoten. Op mijn werk vroegen ze: “Hoe oud ben je dan eigenlijk?” En ik moest wel even benadrukken dat ik níet zwanger was.’
Het stel is getrouwd in de Marekerk en in het Leidse gemeentehuis. Jan-Pieter: ‘Dat was vrij snel besloten. Het zijn mooie plekken.’ Lenny: ‘De meeste vrienden wonen in Leiden. En je familie komt toch wel. Het wordt wel snel duur trouwens, maar we wilden er een mooie dag van maken en we hebben ervoor gespaard.’ ’s Avonds, na het feest in de Zijlstroom in Leiderdorp, trok Jan-Pieter bij Lenny in, die twee weken eerder al verhuisd was.
De huwelijksreis ging naar Sint Maarten. Jan-Pieter: ‘Beetje decadent misschien, maar voor een huwelijksreis mag dat.’ Lenny: ‘Eigenlijk is het gewoon Nederland.’ Jan-Pieter: ‘Lekker weg in eigen land.’
Trouwen tijdens je studententijd zou Jan-Pieter niet iedereen aanraden. ‘Zeker niet als je tweede- of derdejaars bent. Je moet eerst lekker student zijn. Mijn leven nu is namelijk best wel…’ ‘…over’, glimlacht Lenny. Jan-Pieter: ‘Georganiseerd, bedoelde ik eigenlijk. Maar nu ik aan mijn master bezig ben, komt een beetje ritme wel fijn uit. Ik dacht dat ik het saaier zou vinden. Dik een maand geleden keek ik ’s avonds nog voetbal met mijn huisgenoten. Nu spelen we mens-erger-je-niet.’ Lenny: ‘Nou, ik heb niks tegen voetbal hoor. Ik vind het verder wel relaxt. Als ik nu thuis kom, staat het eten klaar.’