‘Nadat ik gearresteerd was, kwam mijn moeder me ophalen van het politiebureau. Terwijl de ouders van de andere jongens kwaad waren, bleef zij kalm. Onderweg naar huis, in de auto die ze geleend had, wachtte ik alsnog een woede-uitbarsting af. Maar toen ik opzij keek, zag ik haar huilend naar me kijken’, vertelt Hasan Davis.

Hij groeide op in Georgia, in de Verenigde Staten, in de jaren zeventig en tachtig. ‘Er was armoede thuis, we moesten vaak verhuizen en ik heb dyslexie en ADHD. In first grade sloot de lerares me op tussen de kapstokken, omdat ze niet wist wat ze met me aan moest. Zo werd ik voortdurend genegeerd door leraren. Terwijl ik steeds gefrustreerder raakte, leerde ik een groep jongens kennen die allerlei slechte keuzes maakten, omdat ze net als ik geen kansen kregen. We kwamen met de politie in aanraking. Uiteindelijk zijn we gearresteerd voor winkeldiefstal. Maar we spookten wel meer uit.’

‘Life-changing’, omschrijft hij de blik van zijn moeder. ‘Mij was altijd verteld dat ik nergens voor deugde. Maar ineens zag ik mezelf in haar ogen: zij geloofde wél in me. Niet dat het meteen goedkwam, maar voortaan als ik te horen kreeg dat mensen als ik nooit iets zouden bereiken, hield ik me vast aan die blik.’

Davis werd naar alternative school gestuurd. ‘En er weer vanaf getrapt. Pas toen ik terugkeerde en om hulp vroeg, veranderde er iets. Met een toelatingstest kon ik naar college. Ik had nog altijd moeite met lezen, wat ik probeerde te verbergen. Ik wachtte bijvoorbeeld met al mijn lees- en schrijfwerk, tot mijn roommate sliep, zodat hij niet zag hoelang ik er wel niet over deed. Ik schaamde me. Dingen mislukken niet zozeer vanwege je leerbeperking, maar vooral omdat je geen hulp durft te vragen.’

Dat inzicht was het begin, zegt hij. ‘Ik belandde op de Dean’s List (met daarop de best scorende studenten, red.) en werd verkozen als homecoming king en voorzitter van de studentenraad.’

In 1996 haalde hij zijn rechtendiploma aan de Universiteit van Kentucky en sindsdien bekleedde hij allerlei functies op het gebied van jeugdrecht, tot aan commissaris van het Kentucky Department of Juvenile Justice. Tegenwoordig is hij jeugdadvocaat en directeur van Hasan Davis Solutions. ‘Hopedealer, noem ik mezelf. Ik wil mijn verhaal delen. Want als je dromen hebt, moet je je niet laten tegenhouden door je beperkingen. Durf hulp te vragen, of zelfs te eisen.’

Of hij zelf nog last heeft van z’n dyslexie en ADHD? ‘Elke dag.’ Hij blijft even stil. ‘Maar toen ik jong was, werd ik steeds kwaad, omdat ik anders was dan de rest. Nu weet ik dat ik daardoor ook een andere blik op de wereld heb. En soms lach ik erom. Als ik door mijn slechte reading skills per ongeluk weer eens een verkeerde kamer binnenloop.’

Seminar: Jeugdrecht, door Hasan Davis, Kamerlingh Onnes Gebouw, 19 april, 14.00 u.

Symposium: Studeren met een functiebeperking, Nieuwe Energie, 20 april, 13.00 u.