Hoe staat het met het veroveren van de rest van de wereld?
Organist Robin Piso: ‘Vooral in Duitsland heb je meer rockliefhebbers. Niet dat wij rock met een hoofdletter R maken, maar daar trekken we een ouder bluesrockpubliek. In Nederland en Spanje juist wat jonger. In Italië, Oostenrijk en Australië hebben we ook al gespeeld. Ik denk dat we wel een band met een internationaal kaliber zijn. Althans, als ik heel soms naar de radio luister, hoor ik dat hier toch andere muziek hip is.’
Hoe komen jullie aan die buitenlandse optredens?
‘In januari stonden we op Eurosonic. Onze nieuwe manager sloeg als een motherfucker aan het rennen en lobbyen. Ik heb al gehoord over optredens in Zwitserland. En groter worden in Frankrijk is ook de bedoeling. Voor sommige bands is het buitenland een enorme investering. Wij stappen gewoon met z’n drieën, plus de geluidsman, in een busje. Om de beurt sturen, tot we in Spanje zijn. Travel light.’
Afgezien van je loeizware Hammondorgel dan…
‘Ik heb er al een aantal versleten. Krukjes houden het al helemaal niet lang vol. De echt oude Hammondorgels worden uiteindelijk vals. Dat komt door de stroom, die op festivals via een aggregaat komt. Daar zijn ze gevoelig voor, heel kut.
‘Tijdens een show in Tilburg ontplofte er een onderdeel, waardoor er rook uit mijn orgel kwam. Ik zette hem nog uit en aan, maar toen viel de stroom in de hele zaal uit. Inmiddels weet ik dat die uit de jaren zeventig beter houdbaar zijn. Alleen heb ik er daar ook al drie van versleten.’
Jullie begonnen piepjong, nu zijn jullie twintigers. Is dat anders?
‘Het hielp eerlijk gezegd wel: drie van die piepjonge gastjes in De Wereld Draait Door, met muziek die heel oud klonk. Soms maakte ik me zorgen: zijn we als twintigers nog interessant? Na een optreden, als we merchandise verkopen en signeren, komen mensen nog wel eens vragen: “Jullie zijn toch superjong?” Euh, ja, 24… Ze reageerden toch anders toen we 18, 17 en 15 waren.
‘Maar het was niet alleen een gimmick. We hebben al heel veel kunnen spelen, leren en groeien. Muzikanten die later beginnen, hebben er vaak een baantje naast. Wij woonden nog bij onze ouders, zonder geldzorgen dus, waardoor we ons volledig op de band konden storten. En nu kunnen we ervan leven.’
Gezien jullie tempo, zit een zesde studio-album al in de planning?
‘We zijn druk aan het schrijven. Voor de vorige plaat (Grand Southern Electric, 2014) gingen we naar Amerika, naar producer Mark Neill, die ook met The Black Keys werkt. Te gek, maar nu gaan we het zelf doen. We hebben een studio in een werfkelder in Utrecht. Ik woon er haast en Pablo (van de Poel, gitarist en zanger) heeft er met verschillende bandjes z’n opnameskills geoefend.
‘We kunnen er doen wat we willen. Een hele sound bouwen met microfoons rond een drumstel, en dan later toch denken: mwah, dat kan ook anders. Door trial and error komen we tot iets heel vets.’
Door Marleen van Wesel
Gebr. De Nobel
Vrij6 feb, 20:00, € 17,50