Columns & opinie
Waarom je tijdens online colleges geen Chokotoffs moet eten
Snoep uitdelen tijdens colleges werkt uitstekend om studenten bij de les te houden. Maar hoe doe je dat online?
Benjamin Sprecher
dinsdag 20 oktober 2020

Zelfs onder de beste omstandigheden is het moeilijk om studenten geïnteresseerd te houden in een college. Pre-corona had ik de gimmick om koekjes uit te delen. Leuk, maar de timing was nog best ingewikkeld. Zodra je gaat trakteren ben je de groep minstens een minuut of vijf kwijt. Dus dan maar beter tijdens een pauze. Maar het hele punt was juist om de aandacht er weer bij te krijgen, wat nou net tijdens een pauze niet nodig is. En hoe vaak kan je nou realistisch gezien blijven uitdelen?

Een beter idee kwam ik op een conferentie tegen, toen een van mijn collega’s snoepjes gooide naar iedereen die een vraag stelde. Dat werkt fantastisch! Het is grappig, het is actief, je kan het de hele tijd door blijven doen. En onafhankelijk van hoe groot de groep is, heb je altijd genoeg aan één zak (zodat ik niet langer bij grote colleges met twee boodschappentassen koekjes moest zeulen).

Met online lesgeven had ik bedacht om van een nood een deugd te maken. Ik zou nog steeds snoep uitdelen voor vragen. Maar dan aan mijzelf. Een terechte vorm van zelfverheerlijking natuurlijk. Want een vraag bedenken kan iedereen, maar een vraag beantwoorden? Dat is een snoepje waard.

Of meerdere zakken, als je een hele dag college moet geven.

Daar zat ik dan. Voor mijn laptop lagen drie soorten snoep uitgestald. Een zak Chokotoffs. Een reep donkere chocolade. En een zak met fudge. Die laatste had in zwierende letters de opdruk ‘Zoete herinneringen’, en daaronder in dikgedrukte letters: ‘Dinner with friends’.

‘Uitstekende vraag, maar eerst dit!’ Ik haalde theatraal het snoepje uit de verpakking en stopte het in mijn mond

Ik kan me daar, een week later, nog steeds druk over maken. Twee slogans in een andere taal, met totaal inconsistente lettertypes, die ook nog eens werkelijk niets met elkaar te maken hebben. ‘Zoete herinneringen’ appelleert aan een soort van oppervlakkige nostalgie, alsof fudge iets typisch oer-Hollands is, wat je kreeg toen je op bezoek ging bij je oma.

Dinner with friends’ suggereert dat fudge iets is wat je tijdens een vriendendiner tot je neemt, nu oma dood is en je vrienden kinderen hebben en het daarom liever niet te laat willen maken - alsof de marketingafdeling na een bloedige battle royale nog twee concepten op een flip-over had staan, en gewoon niet meer de energie had om die laatste knoop nog door te hakken.

Goed, terug naar het college. Er zijn geen domme vragen. Maar sommige vragen zijn chocoladevragen. En de iets minder coherente vraag, is typisch een fudge-vraag.

Toen ik halverwege het college de draad van mijn verhaal was kwijtgeraakt, en vijf minuten later een basale zuur/base-reactie verkeerd op het digitale whiteboard had gekalkt, deed ik de fudge maar in de ban. Gebrek aan coherentie belonen was duidelijk niet de weg voorwaarts.

Bij de eerstvolgende vraag keek ik met een schuin oog naar de half opgegeten reep chocolade. Daar had ik ook wel genoeg van gehad. Maar de zak Chokotoffs, die had ik nog niet aangeraakt.

‘Uitstekende vraag!’ antwoordde ik enthousiast. ‘Ik zal die zo beantwoorden. Maar eerst dit!’ Ik haalde theatraal het snoepje uit de verpakking en stopte het in mijn mond.

Waar ik niet bij had stilgestaan: een Chokotoff lijmt een goede drie minuten je gebit vast. Plots was ik mij bewust van de microfoon van mijn headset, die op een paar centimeter van mijn mond in hoge kwaliteit het geluid van mijn aan elkaar klevende kaken naar alle studenten verzond. En de lichte misselijkheid die tegelijkertijd opkwam, herinnerde me eraan dat ik in korte tijd wel heel veel suiker naar binnen had gewerkt.

Ergens zit hier een wijze les in. Misschien wel gewoon: volgende keer als ik mijn studenten wil vermaken, laat ik mijn kat weer over het keyboard lopen.


Benjamin Sprecher is onderzoeker bij het Centrum voor Milieuwetenschappen