Er komt een universitaire ombudsfunctionaris, bleek maandag tijdens de universiteitsraad. Het is nog wel onduidelijk of de universiteit zelf een ombudsman krijgt, of dat de functie landelijk of regionaal wordt ingevuld.

De universiteitsraad wil al een tijd graag een ombudsman om problemen met sociale onveiligheid aan te pakken. Die wens werd aangewakkerd door de problemen met de sociale veiligheid bij het Leiden Institute for Area Studies (LIAS) en het instituut Pedagogische Wetenschappen.

Onlangs kwam daar de zaak rond de frauderende voormalig Leidse psycholoog Lorenza Colzato nog bij.

Het college hield steeds de boot af en wilde alleen inzetten op het versterken van de positie van vertrouwenspersonen.

De raad, met personeelspartij FNV Overheid voorop, wil echter een ombudsman die zelf onderzoek kan doen naar mogelijke misstanden.

In de landelijke politiek is er een beweging die kant op. D66 wil dat er een ombudsman komt, en minister Van Engelshoven steunt dat initiatief. De functie kan een landelijke of regionale vorm krijgen. ‘We moeten weten hoe zoiets eruit komt te zien’, zei Stolker tijdens de vergadering. ‘Doen de we het per faculteit, per universiteit of nationaal?’

Twente, Delft, Rotterdam en Maastricht doen mee aan een pilot met een ombudsman. Stolker: ‘We willen daar zo snel mogelijk resultaten van hebben, zodat we een beslissing kunnen nemen over een ombudsfunctionaris in wat voor vorm dan ook. Dan moeten we het ook over de bevoegdheden van zo’n persoon hebben.
Bart van der Steen van FNV Overheid wilde voor de zekerheid van Stolker weten of er dan ook echt een ombudsman komt. Is het nu een “of” vraag of een “hoe” vraag?

Stolker: ‘Dat laatste. Ik denk dat het een kwestie is van hoe we het gaan doen.’

Het is dus nog niet zeker dat Leiden een eigen ombudsman krijgt. Het kan iemand worden ergens in een kantoor in Utrecht. Van der Steen verwacht dat echter niet, vertelt hij een dag na de raadsvergadering. ‘Dat is niet het pad wat het college gaat bewandelen. De raad gaat ook nauw overleggen met het college over de functionaris.’

Het ging tijdens de vergadering ook over de hoge werkdruk. ‘We worden niet bekostigd voor al het werk dat we doen’, zei Marishka Neekilappillai van personeelspartij PhDoc.

‘Het resultaat is dat je heel veel uren aan onderwijs en administratie besteedt. Onderzoek komt daarbij. We hebben eigenlijk te weinig capaciteit om het werk te verdelen. Kun je als medewerker wel naar je leidinggevende stappen en melden: “Ik werk vijftig uur in de week. Dat is te veel.”? Ik heb het idee dat mensen dat niet durven. Hoe kunnen we daarmee omgaan en onze medewerkers beter beschermen?’

‘Volgens mij is het niet zo’n probleem dat mensen wat langer werken’, reageerde Stolker. ‘Een hoogleraar die zegt maar 32 uur te willen werken zou ik niet aannemen. Dan zeg ik: “Sorry hoor, dat werkt niet aan de universiteit.” Het probleem is de hoeveelheid aan taken en het gebrek aan controle over het werk, en zicht op een carrière.’

Neekilappillai: ‘We zeggen dus eigenlijk dat vijftig uur per week werken aan de universiteit normaal is?’ Stolker: ‘Ja, maar dan is wel de vraag: is dat hele jaar door? En hoe zit het met vakanties en sabbaticals?’