Eén van de jongens heeft zelfs een traantje weg moeten pinken, toen wij de appartementen in het door onze studentenvereniging vrijwel volledig afgehuurde Franse bergdorp betraden. Wie een skivakantie met pap en mam in Zermatt, Courchevel of Lech gewend is, zal even moeten slikken bij aankomst tijdens zo’n budgettrip naar de Alpen.
Die begon als een schoolreis, in een over Luxemburg rijdende dubbeldekker, alwaar sloffen sigaretten werden ingeslagen alsof we maanden op poolexpeditie gingen. De faciliteiten in het appartement hielpen in ieder geval die illusie in stand te houden: wij vakantiegangers lagen op keiharde matrassen en onder kriebelige dekens, als van een failliete manege afkomstig. Om de dinerkosten te kunnen drukken was een veredelde speelgoedkeuken ingebouwd, bestaand uit een wasbak met daarnaast een tweepits inductiekookstel, zo krachteloos, dat je je handen er nog niet aan branden kon. Prettiger was ons balkonnetje, armetierig maar op de zon, die in effectieve samenwerking met vroege fanatiekelingen alle pistesneeuw rond het middaguur al tot een remmende moes had vermalen.
Voor de uitslapers zat er daarom niets anders op dan zich met bonkend hoofd opnieuw tot het van huis meegenomen elite-duo der binnenlands gedestilleerde dranken te richten. Lekker goedkoop, en broodnodig bovendien, omdat er in ons gezelschap nogal wat gebroken harten gestut moesten worden. Vanaf een uur of vijf volgde natuurlijk gewoon Leiden op locatie, waar kon worden betaald met oplaadpassen, zodat men het geleende maandgeld niet al te opzichtig zag verdampen. Daar, buiten, met zon, muziek en de ander, kwamen we tot de kern van zo’n reis: veel meer dan elkaar hebben we niet nodig. Wie het ondanks de Jägerbombs toch te koud kreeg, kon in één ruk door naar de dampende ondergrondse feestkelder, waarvan de ingang door twee lijvige bewakers werd geflankeerd. Een grote bek beantwoordden zij direct met het waarschuwingsgeknetter van hun stroomstootwapen.
Om de roofbouw op het eigen lichaam te onderbreken, en nu eens fris de berg op te gaan, besloten twee kamergenoten halverwege de vakantie nuchter in hun stapelbed te gaan liggen. Dat hadden ze beter niet kunnen doen. Tot vroeg in de ochtend werden ze wakker gehouden door onophoudelijk geschreeuw en gegiechel van medestudenten, die hun jongste veroveringen door de onwelriekende gangen richting hun stenen bedden sleurden.
Afgepeigerd en berooid namen we ten slotte de bus terug naar Leiden Lammenschans. Zelfs van de stoerste gezichten viel af te lezen: was dit maar echt een schoolreisje, dan wachtte mij in plaats van een doorleefd studentenhuis nu het zalvende decor van het ouderlijk nest.
Ivo Verseput is student geschiedenis