Geld en studenten, het blijft een gekke combinatie. We doen immers allemaal alsof we straatarm zijn, maar tegelijkertijd zuipen we voor honderden euro’s per maand aan bier, havercappu’s en automaatkoffie weg.
Maak je geen zorgen, ik zal geen relaas schrijven over hoe je wél een huis zou kunnen betalen als je maar minder avocado op toast koopt, maar slechts een poging doen om iets te vertellen over de (ongeschreven) regels.
Toen ik zo’n drie jaar geleden in Leiden kwam wonen leerde mijn oud-nestor alle sjaarzen (dat is dus inclusief ondergetekende) drie regels over geld. Hij zei:
Over geld wordt niet gepraat
Geld is er
Als het er niet is, bel je papa
Ik denk niet dat hij ook maar één van deze zogenaamde wijsheden meende, maar blijven plakken is het zeker.
Het concept van de app Wie Betaalt Wat (‘de WBW’ in de volksmond) heeft in ieder geval roet in de regels gegooid. In die app kunnen groepen een lijst bijhouden van alle gezamenlijke uitgaven en die vervolgens verrekenen. Ik raakte ermee bekend toen ik in een studentenhuis met twaalf anderen kwam te wonen.
In theorie is het heel handig. Maar in de praktijk hangt het er nog maar vanaf. De effectiviteit van de app valt of staat namelijk bij de manier van het gebruik, en de mate van het al dan niet fervente gebruik van de app verschilt nogal.
Zo zet bij ons de ene huisgenoot elk potje geconcentreerde tomatenpuree van 0,68 euro op de lijst nog voordat hij de Hoogvliet uit is, terwijl een ander zijn schulden maandenlang laat groeien om vervolgens eens in de vier maanden zijn standen te vereffenen door 400 euro aan voorgeschoten kapsalons het systeem in te mieteren.
Het resultaat is dat je eigenlijk nooit weet waar je aan toe bent. Je kan nooit met zekerheid zeggen hoe het met je financiën zit, omdat niet weet of mensen überhaupt dingen gaan invoeren en zo ja, wanneer ze dat dan in godsnaam gaan doen.
Zo staat er op een van mijn lijsten op het moment van schrijven iemand 323,31 euro ‘in de plus’ terwijl een ander 342,62 euro schuld heeft. Ondertussen gebeurt er niets, dat wil zeggen; het is niet alsof we hierdoor de noodzaak voelen om de lijst te verrekenen.
Nee, we foeteren elkaar achter de rug om uit wegens de wanstaltige manier waarmee een ander met zijn geld omgaat terwijl we boodschappen betalen en broodjes voorschieten alsof er niks aan de hand is.
WBW of geen WBW, voor wat geld betreft blijven de zaken alsnog onzeker. Wat dat betreft klopt het vooroordeel dus toch.
Maia de Quay is student Rechten