‘Met Roos.’

Aan de andere kant van de lijn klinkt de soezerige stem van Roos “Roosbeef” Rebergen. Haar geluid is nog hetzelfde als op haar debuutalbum Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten uit 2008. Inmiddels is haar naam gevestigd en is de band weer opgetrommeld. Na een kort emigratie-avontuur naar Lexington, Kentucky, waar ze met haar man Paul twee jaar woonde, verscheen vorig jaar het vijfde album, Lucky. Daarna legde corona alles lam.

Eerst even terug in de tijd: begin 2009 wordt de dan nog relatief onbekende Rebergen voor het eerst uitgenodigd om te spelen bij De Wereld Draait Door. Als Matthijs van Nieuwkerk vooraf vraagt of ze zich bewust is van het feit dat men ‘gek is van haar muziek, of er helemaal niks mee heeft’, vertelt het ogenschijnlijk schattige meisje met warrig roodroze haar wat er gebeurde nadat ze op 3FM was gedraaid. ‘Toen kregen ze daar toch wel aparte sms’jes binnen… dat het kankermuziek is.’ Om onverstoorbaar en giechelend te vervolgen: ‘Ik lig er niet wakker van.’

Minder bang

Dat gevoel lijkt in Amerika te zijn gegroeid. ‘Ik ben minder bang wat iedereen ervan vindt.’ In Kentucky ‘vond ze meer dan muziek’ en op haar nieuwe plaat zingt ze ‘ik word degene die ik wilde zijn’.

Hoewel de nummers weer doordrenkt zijn met herkenbare, dromerige deunen, is ze de onbewust provocerende nonchalance ontgroeid. Rebergen: ‘Ik heb het gevoel dat ik nu aan het doen ben wat ik wil doen. Niet omdat ik mezelf steeds serieuzer neem, maar wél de dingen die ik maak.’

Die zoektocht is nog niet per se tot een eind gekomen. ‘Je wilt soms gewoon iemand zijn die jij in ieder geval niet bent. Maar wie dat dan is, dat maakt niet zoveel uit.’

Oceaan

Hoewel de meeste muziek van Lucky pas tot stand kwam na een terugkeer naar Antwerpen, is de plaat wel degelijk beïnvloed door haar verblijf in de Verenigde Staten. ‘Ik merkte dat daar wonen niet eenvoudig is, omdat er een oceaan tussen zit. Het is zeker goed voor me geweest, maar ik ben ook blij dat ik hier ben. Het is ook veilig om terug te keren naar de dingen die je hebt opgebouwd.’

In het openingsnummer ‘Rodeo’ zingt ze: ‘Je ziet me liggen in het natte stro, dit is niet mijn eerste rodeo.’ ‘Ik hou echt van folk- en countrymuziek’, legt ze uit, ‘en wilde een nummer schrijven wat daar in ieder geval qua tekst op lijkt. Ik wilde een sfeer van stoerdoenerij creëren, terwijl ik dat ook steeds onderuit schop.’

De paradoxale passages zijn typerend voor de muziek van Roosbeef, net zoals de albumtitel. ‘Lucky klinkt voor mij niet per se vrolijk, maar dekt goed de lading. Ik vind het een beetje een bitterzoet woord.’

Houvast

In een mengelmoes van toevalligheden kwam de naam tot stand. ‘We gingen in Amerika vaak naar een supermarkt die Lucky’s heette. Dat was ook een soort café waar je wat kon drinken, en zelfs een wekelijkse pubquiz werd gehouden, terwijl ik een hekel heb aan spelletjes. Maar als je in een ander land woont, zoek je toch wat houvast.’

De mentaliteit onder Amerikaanse muzikanten was er wel anders, ontdekte ze. ‘Ik kwam er achter dat we hier wel heel erg verwend zijn. Daar wordt veel minder gezeurd en gewoon gespeeld, ook als er maar twintig man publiek is. Heel veel mensen hebben er drie baantjes bij zonder te klagen. Zij willen gewoon muziek maken. Er is geen subsidie of een theaterhuis.’

Roosbeef sluit 2021 af met een tour door Nederland, die start op het Leidse festival Peel Slowly and See. Een nieuwe plaat volgt ‘waarschijnlijk volgend jaar november’, voorspelt ze. ‘Ik heb het idee dat ik nu pas begonnen ben.’