Columns & opinie
Ramadan in de BlaBlaBus en de Burger King
Zoals een groot deel van het Nederlandse volk trok ik in het paasweekend naar Frankrijk, met als complicerende factor dat het midden in de ramadan viel. Maar echt problematisch werd het pas tijdens de terugreis.
Omar Ghaly
donderdag 21 april 2022

Zoals een groot deel van het Nederlandse volk trok ik in het paasweekend naar Frankrijk. Met een groep vrienden ging ik naar Lille in het noorden van la douce France. Aldaar vergaapten we ons aan de verplichte nummertjes: het museum voor de schone kunsten, het geboortehuis van Charles de Gaulle, iedere kerk die je toevallig tegenkomt.

Tot zover nothing out of the ordinary.

Complicerende factor tijdens dit weekend vol vertier en vermaak was dat het midden in de ramadan viel. Met een paar onorthodoxe etenstijden en diëtaire keuzes – weinigen zullen naar Frankrijk gaan voor de kebabzaken – was dit best te combineren met een relaxed vakantiegevoel.

Echt problematisch werd het pas tijdens de terugreis. We keerden huiswaarts in een bus van het bedrijf BlaBlaCar en die vertrok rond half acht ’s avonds. Dat betekende voor mij dat ik ergens op de Belgische snelwegen het vasten mocht verbreken.

Ik haalde wat fruit, een croissantje en een soort Franse appelflap bij de lokale super en hoopte dat ik het zou uithouden tot ik weer op vaderlandse bodem stond.
Dit was gerekend buiten het strikte regime dat in de bus gold. Op mijn ticket stond namelijk dat het ten strengste verboden was om in het voertuig te eten. In mij woedde een tweestrijd. Aan de ene kant had ik een flink rammelende maag, aan de andere kant ben ik een gezagstrouwe burger die zich gedwee voegt naar de regels.

'Onze chauffeur riep door de intercom dat we een pauze hadden van trente minutes. Ik kon wel een dansje doen van vreugde'

Met nog tien minuten te gaan tot het breken van het vasten kwam de voorzienigheid met een oplossing voor mijn probleem. Onze bus reed een tankstation binnen waar ik vanuit mijn ooghoek al een Burger King had gespot. Onze chauffeur riep door de intercom dat we een pauze hadden van trente minutes. Ik kon wel een dansje doen van vreugde.

Om geen minuut van de trente die mij vergund waren te verspillen sprintte ik naar binnen en plaatste ik mijn bestelling. Na een paar minuten zag ik ook onze chauffeur daar staan. Hij vroeg aan een medewerker of ze een bakje eten van hem konden verwarmen. Ik zag de bui al hangen en vroeg hem in het Arabisch hoe laat we het vasten mochten verbreken. Hij antwoordde dat dat over twee minuten mocht.

Daar het er niet naar uitzag dat de Burger King mijn bestelling binnen die twee minuten klaar zou hebben, nodigde hij mij uit om met hem mee te eten. En zo kwam het dat hij, een Frans-Marokkaanse buschauffeur, en ik, een Nederlands-Egyptische student, samen dadels en fruitsap deelden in een Burger King voor de ring van Antwerpen.

We keuvelden wat over wat we in het dagelijks leven deden. We hadden moeite met elkaars dialecten maar konden tot op zekere hoogte begrijpen wat de ander wilde zeggen. Hij vertelde me dat hij al een tijd lang deze route reed, steeds maar weer van Parijs naar Amsterdam en weer terug.

Nadat we uitgegeten waren stapten we voldaan de bus in. Twee mensen wiens paden voor twintig minuten kruisten en die daarna even makkelijk weer uit elkaar gingen.

Omar Ghaly is student Egyptologie