Iedereen die in Leiden studeert is bekend met de tamtam. Zodra er iets gebeurt dat enigszins in het oog springt, zijn we er als de kippen bij om het met elkaar te delen. Hoe verser het nieuws, hoe beter. Lees je ‘Vaak doorgestuurd’ boven een appje dan weet je: dit wordt smullen.

Soms is het zo dat we de tamtam gebruiken om iets leuks door te sturen. Kijk bijvoorbeeld naar de casus van go home study ofzo. Eerst luister je het fragment een aantal keer, een of andere wannabe Armin van Buuren maakt er een remix van en daarna wordt de persoon in kwestie ofwel vergeten of opgenomen in het collectief geheugen. Zo doet jaren na dato de naam Drolbert nog steeds bij velen een belletje rinkelen.

Vaker is het echter zo dat we meer interesse hebben voor de excessen van het studentenleven. Heel studerend Leiden weet dat tijdens de ontgroening van Ares, een dispuut van L.A.N.X., de feuten naar Roemenië werden gestuurd en iedereen kan je vertellen welke opdrachten ze daar moesten uitvoeren. Terwijl een week geleden niemand überhaupt ooit van het dispuut gehoord had.

We vreten het allemaal met graagte op: slaande bestuursleden, luchtbuksschietende jager-verzamelaars en wat dies meer zij. Zolang het maar schokt, sturen we alles door.

Het heeft een bepaalde verleidingskracht. Je bent in the know en hebt al van een incident gehoord voordat het in Mare of andere media staat. Met een beetje geluk krijg je gedurende de avond updates en hoef je je überhaupt niet meer af te vragen of je een film, Lang Leve de Liefde of Ajax gaat kijken (deze dagen sowieso een slecht idee).

Blijkbaar hebben wij als studentengemeenschap een morbide fascinatie voor alles wat fout is. Het voelt fijn om een nieuwtje te lezen, verbluft naar je telefoon te kijken en vervolgens met zijn allen met het opgeheven vingertje te zwaaien. We smullen van de tamtam omdat het lekker is om te zien hoe iemand op zijn bek gaat.

Daarnaast is er in het hele gebeuren ook altijd een judas. Voordat een bericht rondgaat moet er iemand zijn geweest die in alle vertrouwen een foto, spraakbericht of appje doorgestuurd heeft gekregen. Deze persoon is ongetwijfeld op het hart gedrukt om het aan niemand door te sturen. Deze doet dit vervolgens toch en binnen tien minuten verspreidt het nieuws zich als een virtuele olievlek.

Ik zou maar wat graag een netwerkanalyse zien van de tamtam. Wie zijn de superspreaders? Bestaan er professionele schandaaljagers? Of zijn het steeds toevallige passanten die onbedoeld een kettingreactie in gang zetten waarvan ze de gevolgen nooit hebben voorzien?

En de allergrootste vraag: hoe zit het met de nazorg? Kun je als hoofdpersoon in de tamtamsoap ergens terecht op de universiteit? Heeft Drolbert bijvoorbeeld ooit zijn naam kunnen zuiveren? Is het verhaal van de bafbrug echt gebeurd? Of een in scène gezette mythe?

Eigenlijk wacht ik nog steeds op een diepte­interview met de go home study-jongen. Als dat er eenmaal is, zal ik het doorsturen.
Naar iedereen die ik ken.

Omar Ghaly studeert Egyptologie.