Laatst stuurde mijn zusje een reeks aan oude schoolfoto’s door. Er was er eentje van op de basisschool, met een rare blauwe wolkenachtergrond die het doet lijken alsof je een vroege dood bent gestorven en je nu een kinderengeltje bent in de hemel. Een engeltje met zo’n gekke pleister over het ene oog en een regenboog brilletje eroverheen, dat wel. Op de middelbare school kregen we een rare grijze wolkenachtergrond, maar die verbleekte bij de onzekere blik van een jonge tiener met beugel, puistjes en wederom een montuur dat niet bij haar paste.
Inmiddels poseren we niet meer zo vaak, tenzij het een praktisch dan wel professioneel doel heiligt. Voor de teamfoto van je roeivereniging, om je giechel op de website van de partij te hebben waarvan jij raadslid bent, onder je column die om de week in het universiteitsblad verschijnt, etc. Dan zijn er natuurlijk nog de mensen die van poseren hun primaire bron van inkomsten hebben gemaakt: modellen. In welke mate we ook hebben geleerd van alle poseerflaters die we hebben geslagen op de basis- en middelbare school, we vinden dat poseren helemaal prima.
Toch is er een groep die het bloed onder menig nagel vandaan haalt wanneer ze hetzelfde doen. Dan is het ‘ons voorliegen’, ‘een verkeerd beeld schetsen’ of ‘nep zijn’. Volgens mij heb ik ze tot nu toe redelijk onbelicht gelaten (opmerkelijk voor een fervent twitteraar): influencers. Gemaakte en gestileerde foto’s van badkamers met dure toiletspullen en nog duurdere geurkaarsen, met in dat bad iemand die volledig in de make-up zit. Woonkamers waarvan iedereen zegt dat er niet wordt geleefd, inclusief de befaamde op kleur gesorteerde boeken in de kast. Een kersverse moeder die op naaldhakken naast haar tweelingbuggy staat. Ik vind het prachtig.
Laten we vooral settingen creëren die niet natuurlijk zijn. Wat uiteindelijk dienen foto’s en in het verlengde daarvan poseren niet alleen een functioneel of professioneel, maar ook een esthetisch doel. Toegegeven: minpunten voor de foto’s waar iemand met croissants en een rashond op zondagochtend in bed pretendeert de krant te lezen maar die ondersteboven houdt. Adopt don’t shop: er zitten genoeg honden in het asiel.
En als je nou wél graag door de ‘lekker echte’, ‘authentieke’ foto’s op Instagram scrollt, volg je al die poserende influencers niet. Word jij toch lekker gelukkig van badkamers met centimeters dikke kalkaanslag, overvolle Xenos-woonkamers, ondergekotste babyslabbetjes en bedden waarvan het beddengoed overduidelijk al vier weken niet is gewassen. Dat is het mooie aan het creëren van je eigen bubbel. En zo voelen we ons weer beter over onszelf.
Femke Blommaert studeert taalwetenschap