Columns & opinie
Na 50 minuten is het wel duidelijk: geen match
Als Tinderdate mij duidelijk maakt dat daten voor hem een gevalletje quid pro quo is, is het tijd om te vluchten.
Maia de Quay
donderdag 5 september 2019

Drie weken geleden bevond ik me op een nietszeggende donderdagavond in de intercity richting Utrecht. Tinderdate had me uitgenodigd om te komen eten, ik had ja gezegd. Onderweg appte ik met een van mijn beste vrienden. Hij kon toch maar niet begrijpen waarom ik mezelf dit steeds aandoe. Om heel eerlijk te zijn weet ik dat ook niet.

In Utrecht regent het. Tinderdate staat bovenaan de trap in een zwarte jas en heeft zwarte schoenen aan, zoals gezegd. Bruin haar en een blauwe broek. Check. Stil slaak ik een zucht van opluchting.

We lopen naar zijn fiets en proberen te doen alsof we het niet allebei ongemakkelijk vinden. Terwijl hij met zijn slot klooit, vertelt hij over een tentamen dat hij heeft gemaakt. Ik knik mee en doe alsof ik iets begrijp van biomedische wetenschappen.

Hoewel ik probeer te luisteren, merk ik dat mijn gedachten afdwalen. Waren de aardbeien deze week nou in de aanbieding bij de Hoogvliet of de Albert Heijn?
Shit, Tinderdate kijkt me vragend aan. Ik zeg: ‘Ja, vind ik ook.’ Hij stemt in. Mooi.

‘Om de ongemakkelijke stilte te doorbreken gaat hij veertien minuten (ik heb het bijgehouden) gitaar spelen’

Eenmaal bij hem thuis aangekomen is het tijd voor mijn kruisverhoor. In zijn keuken zitten vijf jongens en vier meisjes met een mening. Ze willen weten waar ik vandaan kom, wat ik studeer, of ik nog op vakantie ga en hoe oud ik ben. Het verbaast me enigszins dat ze me niet vragen wat mijn burgerservicenummer is, of ik meer van mijn vader of van moeder houd en of ik mijn eerstgeborene liever zou afstaan aan Roy Donders of aan Maarten van Rossem. Ik voel me aangestaard en reageer waarschijnlijk wel heel bijdehand. Geen fantastische start.

Tinderdate is aardig, maar na vijftig minuten is wel duidelijk dat het geen match is. Op zijn kamer word ik aangekeken door een foto waarop hij wordt gekust door een dolfijn. Om de zoveel minuten is hij met zijn moeder aan het appen. Hij poogt uiteindelijk een ongemakkelijke stilte te doorbreken door veertien minuten (ik heb het bijgehouden) gitaar te gaan spelen. Hij heeft helaas niet veel talent en ik ben niet echt fan van U2.

Als Tinderdate mij duidelijk maakt dat daten voor hem een gevalletje quid pro quo is, is het tijd om te vluchten (hiervoor moest ik me helaas wel door de keuken aka de Supreme Court wurmen). Helaas waren de treingoden me ook niet goed gezind.

In de trein die werd omgeleid appte ik weer met mijn beste vriend. Hij vertelde me dat ik moest accepteren dat ik het flirtvermogen had van een zak spinazie maar dat hij koffie zou zetten en op me zou wachten. Tijd om Tinder te verwijderen en in nabijere vijvers mijn hengel uit te gooien.

Maia de Quay studeert rechten