Tussen 2000 en 2018 is het aantal studenten in Nederland met 68 procent gestegen. Hoeveel studenten er nu zijn, is nog onbekend: de universiteiten wachten altijd tot het stof is neergedaald voor ze met cijfers komen. Als de voortekenen niet bedriegen – de El Cid was drukker dan ooit – zijn het er in 2019 nog meer. En in 2000 was er al een tekort aan studentenkamers, en werden studenten ook al opgelicht door mensen die een malafide munt uit die kamernood willen slaan.
Een groot gedeelte van die stijging wordt veroorzaakt door de toename van het aantal internationale studenten. Daar zijn er meer dan ooit van op de wereld, maakte de ontwikkelingsorganisatie OESO deze week bekend.
Internationals zijn extra kwetsbaar voor oplichters: in studentenhuizen zijn ze vaak niet welkom. Ze kunnen niet komen bezichtigen, omdat ze nu eenmaal uit het buitenland komen. Omdat ze geen idee hebben van vraag en aanbod hier ter plekke, zijn hun alarmbellen er niet op afgesteld. Dan lijkt 500 euro voor een gemeubileerd appartementje hartje centrum helemaal niet ‘te mooi om waar te zijn’: dat is wat het ongeveer zou kosten als de Nederlandse woningmarkt niet zo volkomen vercrackt was. Weten zij veel.
Die internationals komen geld brengen: vaak betalen ze een veelvoud van het Nederlandse collegegeld om hier te kunnen studeren. Een gedeelte van hen blijft na de studie plakken, en dat levert de schatkist dikke euro’s op: zo’n zeventig tot honderdduizend euro per student van buiten de EU, volgens het Centraal Planbureau. Universiteitsbestuurders roepen bovendien dat zo’n international classroom ook hartstikke goed is voor de Nederlandse studenten, al valt niet uit te sluiten dat die gedachte wat beïnvloed is door het eerdergenoemde hogere collegegeld.
Je zou verwachten dat we de rode loper uitleggen voor deze doelgroep. In plaats daarvan leveren we ze over aan hebberige huisjesmelkers, campings, hostels en regelrechte scammers.
Dat zijn allemaal symptomen van de woningschaarste in Nederland, en dat probleem laat zich niet oplossen in één of twee jaar. In de tussentijd is het pappen en nathouden. Het allerminste wat je kan doen, is een paar studenten aanstellen om hun internationale collega’s te helpen met de kamerzoektocht. Die halen in elk geval de allerdomste scam-pogingen eruit: de Leidse kamers ‘Met tramhalte voor de deur!’, de verdacht goedkope studio’s, de verhuurder die wil dat de betaling via Western Union verloopt. Met een iets uitgebreider takenpakket kunnen die student-assistenten ook huurcontracten checken of bezichtigingen doen.
De Faculteit Rechten had zo iemand, speciaal voor de studenten van één internationale masteropleiding. Het werkte nog ook, en dat is een compliment waard voor de juristen. Eigenlijk zou natuurlijk elke opleiding in Nederland die uit de internationals-ruif wil mee-eten gewoon wettelijk verplicht moeten worden om deze minimale inspanning te leveren. Maar ja, dat is natuurlijk weer te mooi om waar te zijn.