Nou, niet Catena. Zij doen, mooi in lijn van hun verenigingsgeest, niet aan harde deadlines of jaarlijkse almanakken. Een almanakcommissie hebben ze (nog?) niet. We kregen er na lang zoeken één van 2017/2018.

Voor de vormgeving hebben ze Paint gebruikt, vermoeden we. Daar tegenover staat een mooi interview met Harun van de pizzeria bij Catena om de hoek, dat uitmondt in een idealistisch betoog aan de gemeente: ‘Harun is zeker niet de eerste die ondervindt dat het ondernemers niet makkelijk wordt gemaakt in Leiden, waar te weinig ruimte is en strenge regels gelden.’

‘Waar is mijn almanak?’, vraagt studievereniging Leidsche Flesch zich af op het omslag. Leuk thema, zoals ieder jaar, en goed doorgevoerd, met foto’s van de almanakcommissie op verschillende plekken in shirts met rood-witte Wally-strepen (bij Downtown: waar ging het mis? Of in de UB: waar is mijn vrije tijd?). Verder bestaat het boek grotendeels uit voorwoorden van commissies en besturen, dingen die precies iedereen juist overslaat. De jury vraagt zich af: waar is de ludiciteit?

Die is ook niet te vinden bij Grotius. Het ongemakkelijkste moment van het bestuursjaar? Dat een recruiter voorbijliep toen twee bestuursleden aan het ‘tannen’ waren op een bankje. Och heden. Maar goed, een faculteitsvereniging is dan ook voor de serieus, en niet voor de lol. Wat dat betreft is het een mooi, passend verenigingsboek.

Het thema van de Augustinus-almanak is Explosief, maar had evengoed Degelijk kunnen zijn. Gelukkig staan er wel veel foto’s in van lachende leden, want voor de rest biedt de almanak weinig humor. Er staat zelfs een bijna twintig pagina’s tellend eindverslag in van het vorige bestuur. Maar: lay-outen kunnen de Augustijnen wel degelijk.

Iets meer humor vinden we in de almanak van Prometheus. Zo is er een mop opgetekend van lid Floris: ‘Wat is er erger dan een worm in je appel vinden? De Holocaust.’ Daar kunnen wij het alleen maar mee eens zijn. Interessant om te weten is dat bijna een op de drie leden in geesten gelooft. ‘Iedere ochtend als ik in de spiegel kijk, word ik herinnerd aan hun bestaan’, merkt een van de leden scherp op.

Quintus houdt erg van foto’s. Dat is elk jaar al zo. Daarmee is het boek snel gevuld, maar een foto zegt meer dan duizend woorden, hè. Het bestuursverslag is in ieder geval beter door te komen dan dat van Augustinus, omdat het simpelweg niets weg heeft van een bestuursverslag. Wat dan wel? Foto’s van de bestuurders, opgeleukt met quotes als ‘Nu is het klaar met die slingers, het leven is geen feest’ en ‘Ik denk dus echt heel veel na tijdens de seks, lekker commissies samenstellen en zo’. Pluspunten zijn de kleurrijke binnenkant en de aaibare, luxe kaft.

Op de derde plek eindigt de winnaar van vorig jaar, SSR. De statistieken zijn uitgebreid maar een beetje braafjes. Het studentenwoordenboek maakt veel goed: ‘Chlamy is de iPhone onder de geslachtsziekten, zonder hoor je er niet bij.’ Wel jammer dat de almanakcommissie blijkbaar het gevoel heeft dat ze in het boek zelf nog tot twee keer toe moeten uitleggen wat een almanak precies is.

De tweede plaats is voor de almanak van studievereniging HSVL. Op de vraag welke baan de studenten geschiedenis later willen, vraagt een lid zich af: ‘Huh, een baan? Ik studeer toch geschiedenis?’ Een ander ziet wel wat in het secretaris-generaalschap van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie.

En wat zou je je kleinkinderen later eigenlijk vertellen over HSVL? ‘Een matige club met een stel bodemloze putten als leden. Maar het was wel lachen.’ Verder vooral een grote hoeveelheid tekst, maar dat zij geschiedenisstudenten vergeven. Het paarse omslag met gouden indrukken is mooi, en ze hebben Mark Rutte weten te strikken voor een voorwoord. Hij stelt de pessimistische geschiedenisstudent gerust: ‘Uit eigen ervaring weet ik dat je als Leidse geschiedenisalumnus nog best aardig terecht kunt komen.’

De winnaar van dit jaar: Minerva. De enige die echt leuk is om te lezen. Quotes van leden in de ipse dixits laten de vooroordelen spreken (‘Ik moet terug gasten, mijn zegelring ligt nog thuis’ en ‘Zeilen is kamperen boven modaal’), net als de ingestuurde Ikjes en het verhaal ‘Het Lid en de Leidenaar’.

Ook gaaf: de pagina met alleen maar foto’s van tongende studenten, en de pagina’s die je moet likken – al zijn de letters al makkelijk te lezen zonder.
De jury heeft slechts één prangende vraag: is er een regel die voorschrijft dat alle vrouwen met een net afgeschoten confettikanon, ballonnen en eventueel een huisnummer in opblaascijfers op de foto moeten staan?

Stuur ons een mail met het antwoord, in de bijlage mag dan de factuur voor het fust bier. Gefeliciteerd!

Door Sebastiaan van Loosbroek en Susan Wichgers