Ik vraag me de laatste tijd veel af hoe het komt dat ik me zo niet mezelf voel. Ik heb constant het gevoel alsof ik te klein ben in een wereld die alleen maar gemaakt lijkt te zijn voor de grote mensen. Voor de well-rounded studiebollen, voor de Ferd Grapperhausen onder ons en de mensen bij wie het glas altijd halfvol is.
Eerlijk gezegd dacht ik eerst ook tot deze groep mensen te behoren, tot deze groep die alles altijd onder controle lijkt te hebben – zelfs als alle hel losbreekt.
Corona heeft me laten zien dat dit echter niet het geval is. Ik ren de longen uit mijn lijf om bij te benen bij de digitale kwak aan informatie die mijn studie heet en haal vervolgens mijn tentamens niet. Ik werk 4 dagen in de week van 9 tot 5 en op vrijdagmiddag voelt het alsof ik precies op dezelfde plek sta als op maandagochtend. Ik word omgeven door mensen die het hebben over ‘als dit allemaal voorbij is’ en kan op zo’n moment alleen maar denken wat ik in jezusnaam moet met al die tijd daarvoor.
Met mij zijn er velen, maar omdat we allemaal zo geprogrammeerd en ontzettend gewend zijn om altijd maar te doen alsof alles goed gaat, duurt het lang voordat we dit toegeven. We laten de kleine scheurtjes in de muur alleen maar groter worden tot je op een dag wakker wordt en je je realiseert dat de boel op instorten staat.
Het kost weken al dan niet maanden om alleen al te erkennen dat je niet lekker in je vel zit, dat online studeren kut met peren is en dat je je vrienden eigenlijk wel heel erg mist.
Ik schrijf dan ook maar wéér een deprimerende column over corona, omdat ik voor anderen maar misschien ook gewoon vooral voor mezelf wil benadrukken dat het volkomen normaal is om je kut te voelen tijdens een pandemie. Om te benadrukken dat je je niet jezelf voelt omdat je op een of andere wonderbaarlijke manier in staat bent om je hoofd boven water te houden tijdens een ongeëvenaarde crisis.
Als ik af en toe de tijd neem om een huisgenoot, een vriend of mijn relatiepersoon te vertellen dat ik me waardeloos en mislukt voel, gaat het vrijwel altijd iets beter daarna. Niet omdat daarmee de zooi wordt opgelost, maar omdat het eigenlijk altijd zo is dat de ander zich herkent in de zooi en je vervolgens de ellende een beetje samen kan delen.
Ik hoop van harte dat we de ellende samen kunnen delen tot dIT aLlEmAaL vOoRbIj iS en zal dan weer mijn uiterste best doen om een column over een domme sjaars te schrijven, of een boreaal bolwerk, ofzo.
Maia de Quay is student rechten