De studiestart levert jaarlijks gelijksoortige nieuwsberichten op, zoals die over het gebrek aan studentenkamers in Leiden. Vooral leergierigen van over de grens lijken vaak vruchteloos te zoeken, of worden zelfs opgelicht, zoals in deze krant te lezen was. ‘No internationals’, en het toch al povere zoekresultaat op websites die het kameraanbod tonen, wordt voor die groep verder gemarginaliseerd.

De universiteit roept studenten van buitenaf sinds dit jaar terecht op niet meer naar Leiden te komen, zonder eerst een kamer te hebben geregeld. Maar het wervingsbeleid wordt voorlopig niet actief op het overschot aangepast. Door het stikstofbesluit komt geplande nieuwbouw bovendien onder druk te staan. Meer kleren in dezelfde trommel dus: daar wordt de was niet schoner van. Echt zo’n les die juist de uitwonende student leert.

Het wachten is nu op uitvoering van de door minister Van Engelshoven voorgenomen maatregelen, maar daar heeft de Airbnb-hoppende buitenlandse student dit semester niets aan. Leidse studenten met een (tijdelijk) vrije kamer in hun huis kunnen nu al wat doen: schrap het ‘No internationals’ uit je advertentie. Het kan een mooie wederzijdse ervaring opleveren.

Zoals bij een Ierse die naar Leiden kwam. Ze reageerde enthousiast op een oproep, stond de volgende dag met een fles whisky in onze keuken, om diezelfde week nog in te trekken. Zij was wie wij zochten: ambitieus en dus weinig thuis, zodat daar alles in godsnaam maar hetzelfde kon blijven. Wij hadden wat zij wilde: een gemeubileerde kamer in de stad van de universiteit waaraan zij een master volgde. Dat ze met tien jongens kwam te wonen vormde geen belemmering, al heeft ze het haar diepchristelijke vader nooit durven vertellen.

Natuurlijk bleef niet alles hetzelfde. De voertaal aan tafel veranderde, waardoor de grote monden van voorheen nu stilletjes werden gevuld, en de accentloos Engelssprekenden zich extra uitsloofden. Emily at dapper met onze monsterporties mee, ze kwam elke maand een kilo aan.

Als een moeder ontfermde zij zich soms over de eerstejaars, door haar privileges van een gast in een verenigingshuis nu en dan met hen te delen. Fluisterden wij haar bij het toetje onze favoriete smaak Danoontje in, speelde zij die met haar recht op eerste keus stiekem aan ons door. Nu kregen wij abrikoos naar het hoofd gesmeten.

Emily vertelde mooie verhalen over de gespleten geschiedenis van Ierland, zoop de Belgische tripels in onze buurtkroeg als sportwater mee en studeerde ondertussen cum laude af. We hebben daarbij vreselijk gelachen. Wacht als bewoner van een studentenhuis niet op universiteit of minister, maar kijk gastvrij om je heen en help waar je kunt.

Ivo Verseput is student geschiedenis