De een is er na 2,5 jaar ECTS inkoppen al klaar voor, de ander weet het door middel van bestuursjaren, een buitenlandervaring en een studievertraginkje (of twee) jaren voor zich uit te duwen. Of je het er met twee vingers in de neus uit weet te rammen of weken zit te peinzen over een onderzoeksvraag, vroeg of laat moeten we allemaal geloven aan het schrijven van een scriptie.
Mijn persoonlijke scriptiefestijn ging in januari van start. Als je rechten studeert, is dat van start gaan bepaald geen saaie administratieve bezigheid, maar een van start gaan zoals men dat bij de Olympische Spelen doet.
Iedereen moet zich namelijk op een specifieke datum en tijd inschrijven via dezelfde website. Als je twee minuten te laat bent of je internetverbinding even hapert, is het zo goed als zeker dat het onderwerp dat je voorkeur had als sneeuw voor de zon is verdwenen en jij als gevolg daarvan gedwongen wordt een waanzinnig sappig vraagstuk van de afdeling ondernemingsrecht te kiezen.
Ik noem het graag het armageddon onder de inschrijvingen.
Vervolgens, na een maand lang voor je uitstaren, heb je een intakegesprek met je scriptiebegeleider. In feite houdt dat niet veel meer in dan vijf minuten heel hard je best doen om niet als een randdebiel over te komen, in de hoop dat je begeleider een zinnig woord uit je verhaal kan trekken en je aan de hand daarvan weer kan wegsturen met iets wat lijkt op een hoofdvraag.
En dan is het moment aangebroken. Het schrijfproces. Twee onafgebroken maanden om je verhaal op papier te zetten. Onontgonnen, intimiderende, lege maanden. Een deadline in de verte, en niemand die je vertelt wat je moet doen - de angst van elke student.
Mijn manier om de stress die daarmee gepaard ging het hoofd te bieden, was om eerst maar eens even te googelen hoe je ook alweer moet bronvermelden. Een goed begin is immers het halve werk – óók na drie jaar studeren.
Uiteindelijk was de klus snel geklaard. Vijfduizend woorden tikken over een of ander vaag onderwerp dat de wereld nooit gaat veranderen bleek makkelijker dan gedacht.
Ongeacht dat dat goed nieuws is, is het jammere aan die constatering dat ik nu alle studenten international studies/politicologie/international relations and organisations gelijk moet geven als ze zeggen dat een rechtenscriptie écht niks voorstelt. ‘Dat is letterlijk een paper voor ons!’
Oké, boeie.
Maar goed, twee vingers in de neus of niet, het is gebeurd. We hebben het gedaan. Momenteel geniet yours truly van een scriptieloos bestaan in Madrid en hoor ik over een andere lege, intimiderende maand wel hoe het festijn afloopt.
U hoort van mij, en tot dan: adiós.
Maia de Quay is student rechten