Columns & opinie
Help: ik ben een international geworden
Het overspel is compleet: ik was al naar D*n H**g verhuisd, maar ik ga nu ook nog door het leven als internationale student in Edinburgh. Met alle negatieve gevolgen van dien.
Maia de Quay
donderdag 15 september 2022

Lieve lezer, ik kom vandaag met een moeilijke boodschap. Naast dat ik afgelopen lente al berichtte dat ik naar D*n H**g verhuisd was, is het overspel dit keer echt compleet. Ter ere van een Erasmus-uitwisseling zal ik me het komende semester namelijk in Edinburgh begeven.

Zoals u wellicht begrijpt, brengt dat nogal wat veranderingen met zich mee maar een van de belangrijkste dingen waar ik aan zal moeten wennen, is dat ik hier nu door het leven ga als internationale student, in de volksmond ook wel een international genoemd.

Nog voordat ik vertrok werd ik al geconfronteerd met een pijnlijke waarheid.

Zodra het ging over huren en verhuren bleek er weinig over te blijven van de principes van mijn wat ik toch zou willen bestempelen als redelijk linkse en progressieve studentenvrienden.

Misschien is het te wijten aan de overspannen woningmarkt, de algehele stress rondom de maandelijkse vaste lasten of de misselijkmakende inflatie, maar toen ik een onderhuurder zocht voor mijn kamer in Den Haag, kreeg ik meermaals vragen als ‘Hoeveel euro ga je je onderhuurder meer vragen per maand?’ en ‘Ga je ze ook geld vragen voor het gebruik van je fiets?’

Tijd voor herevaluatie, want mijn vrienden klonken ineens als de eerste de beste VVD’er in wording. Ja, je kán het doen, want ja, ‘internationals betalen toch wel’. Maar dan moet je wat mij betreft ook kappen met uitgebreid verslag doen over je aanwezigheid op het woonprotest en het delen van smaakvolle infographics vol met De Juiste Meningen op je Insta-Stories - iets met een mes en twee kanten, ofzo.

'Het is zuur als je na een jaar formulieren invullen, vakken kiezen, online Q&A’s bijwonen en financiën regelen, wordt ontvangen in een land waar ze je niet willen hebben'

Goed, toen moest het hele feest in Schotland nog beginnen. Twee dagen voor vertrek - ik herhaal: twee (2!) dagen voor vertrek - heb ik een kamer weten te bemachtigen. Ook hier zitten alle hostels vol met internationale studenten en zijn er nu nog (een week na aankomst) mensen die wachten op bericht van de universiteit over hun aanmelding voor university housing.

Tot nu toe is die boodschap steeds: sorry, nog steeds vol - probeer ‘t morgen nog eens of meld je aan voor de wachtlijst.

En daarna volgt meteen een mail waarin staat: sorry, wachtlijst ook nog steeds vol - probeer ‘t morgen nog eens.

Het hele ding is dat je je aanmeldt voor een veelbelovend programma dat draait om het krijgen van een geweldige en unieke ervaring, en dat het nogal zuur is als je na een jaar vol met formulieren invullen, vakken kiezen, online Q&A’s bijwonen en financiën regelen, wordt ontvangen in een land waar het lijkt alsof ze je niet willen hebben doordat ze, ik noem maar wat, extra geld bovenop een al hoge huur te vragen of te veel studenten aannemen waardoor ze een grote groep geen onderdak kunnen bieden.

Gelukkig heb ik er vertrouwen in dat al mijn mede-internationals en ik onze geweldige en unieke ervaring wel zullen krijgen, maar tot die tijd: doe eens lief tegen een international.

Lord knows we need it.


Maia de Quay is student rechten