In mijn oude studentenhuis aan de Oude Singel was het hek voor het huis zo’n gewilde fietsparkeerplek, dat er een ongeschreven regel voor gold: pas als je er een jaar woonde, verdiende je het recht om ‘m daar neer te zetten.
Eerlijk is eerlijk, we hadden ook een fietsenstalling op de binnenplaats – maar dan moest je je eerst met fiets en al langs een zware voordeur wringen, door een gang die regelmatig bezaaid was met glasscherven, nog twee andere deuren, en het stond er eigenlijk ook al vol met boodschappenkarretjes.
Zeker als je binnen een paar uur weer zou vertrekken, ging je die moeite echt niet nemen. Aan de overkant van de straat waren wel een paar rekken, maar die stonden dan weer vol met fietsen van buurstudentenhuizen.
Het is, naast de geluidsoverlast, één van de kernargumenten van klagers in de verkameringsdiscussie: die verdomde FIETSEN die de studenten overal neerzetten.
Het is natuurlijk ook wel vervelend, in een stad met toch al niet te ruime stoepjes. Telkens als ik het zelf doe, een fiets parkeren op de stoep, doe ik een schietgebedje dat er niemand langs hoeft die slecht ter been is of in een rolstoel zit.
Maar wat ziet het groene fietsersoog aan de overkant van de straat, op plekken waar minstens tien fietsen hadden kunnen staan? Auto’s. Terwijl Leiden vol trots Nederlands diepste parkeergarage aankondigde, die nu al twee jaar lang (in ieder geval ’s nachts) half leegstaat, is het in de binnenstad een eindeloos spelletje Rush Hour.
Aan het Rapenburg, een van de mooiste grachten van Europa, zie je ongeveer één fietsenrek op twintig parkeerplaatsen. De brugleuningen worden ontsierd door vastgezette fietsen, tegen bomen staan er ook een paar gekletterd. Logisch: je wil je fiets gewoon voor de deur parkeren. Dat is nou precies het voordeel van een fiets.
Het zou zo simpel kunnen zijn. Laat die autorijders lekker een stukje lopen. Geef alle parkeervergunninghouders toegang tot die gigantische leegstaande garage, schrap parkeerplekken in de binnenstad (behalve de invalideplekken, natuurlijk) en zet er fietsenstallingen neer. Laat handhavers dan een dag lang alle foutgeparkeerde fietsen verwijderen. Wedden dat dan niemand het meer doet?
De net afgetreden verkeerswethouder Leewis had dat idee ook, in september, maar voorspelde terecht dat haar voorstel aan zou komen op ‘lastige besluitvorming’. In de praktijk moet zo’n plan namelijk eerst door vier commissies, inspraakavonden, raadsvergaderingen en stemmingen. Waarna er waarschijnlijk niks meer van over is, omdat dezelfde klagers die geen studentenhuis als buren willen vanwege de fietsoverlast, tegelijkertijd wel graag hun auto voor de deur willen houden.
Het zou zo simpel kúnnen zijn.