Sinds een maand ben ik terug van mijn Erasmus-uitwisseling en kan ik weer met volle teugen genieten van al het moois dat Nederland te bieden heeft. Toeristen denken hierbij waarschijnlijk aan tulpen, wiet en klompen; ík denk meteen aan overspannen met tikkies omgaan, de hemel die de Albert Heijn heet en de typische Nederlandse studentikoze onzin. Wat naast de eeuwige IKEA-infested studentenkamers en het naar binnen gieten van gigantische hoeveelheden bier sinds enige tijd ook bij deze studentikoze onzin hoort, is de toename van het zogenoemde ‘havermelkelite-gedrag’.
Voor het geval je onder een steen hebt geleefd en niet weet waar ik het over heb: Havermelkelite (HME voor ingewijden) is een instagramaccount dat posts maakt over en voor de havermelkelite: hoogopgeleide jongelingen die in een stad wonen en hun status uitdrukken via hun levensstijl. De havermelkelite drinkt louter natuurwijn, eet vegan in restaurants met een shared dining-concept, luistert naar podcasts, doet aan yoga en rijdt op een VanMoof.
Een generatie (en vele euro’s) onder de échte havermelkelite lijken studenten ook met deze yuppificatie mee te bewegen. We drinken cappuccino’s met havermelk in het UBcafé en esma’s op het terras, koken meerdere avonden per week vegetarisch, decoreren studentenkamers in beigetinten en betalen probleemloos 19 euro per maand voor een swapfiets.
Toen ik het hier laatst met een vriendin over had, realiseerden we ons hoe debiel het eigenlijk is dat wij, de (studentikoze) havermelkelite, worden gezien als een progressieve, overdreven bewuste groep ‘wokies’ terwijl men zich zo helemaal niet gedraagt: we eten vegetarisch omdat we geven om het klimaat maar drinken wijn die geïmporteerd is uit Nieuw-Zeeland; we klagen over ongelijkheid in het onderwijs maar betalen ook 150 euro voor een tentamentraining van Athena zodat we onze tentamens kunnen halen; we doen havermelk in onze koffies maar laten McDonalds bezorgen via een UberEats-scooter als we brak zijn. Hypokritisch op z’n best.
Het doel van deze column is totaal niet om een of andere boze boomerbrief te schrijven en te doen alsof we moeten stoppen met avocadotoasts eten als we zeggen dat we om het klimaat geven.
Toch wil ik een besef graag met jullie delen, namelijk dat het eigenlijk ongelofelijk waardeloos is om deel uit te maken van (een stuko-variant van) de havermelkelite. Onze studieschulden zijn gigantisch, de huren van onze (slecht geïsoleerde en zonnepaneelloze) kamers en huizen zijn exorbitant hoog, we kunnen wel fluiten naar een eigen koophuis, de concurrentie op de arbeidsmarkt is moordend, de kans op een vast contract is minuscuul en terwijl het water ons aan de lippen staat laten we ons afleiden door microtrends en overconsumptie.
Ik denk niet dat de schuld hiervoor bij ons ligt, maar een begin van de oplossing hopelijk wel. Als we de overdreven havermelkelite-act zo nu en dan los kunnen laten, kunnen we onze aandacht vestigen op de onderliggende problemen en zo hopelijk nog een havercappuccino drinken in een eigen koophuis.
Maia de Quay studeert rechten